Niech ktoś znajdzie informacje na temat Św.Danieli PLIS NA TERAZ BO ZARAZ RELIGIA

Daniel Comboni urodził się 15 marca 1831 r. w Limone sul Garda, we włoskim regionie Lombardia. Był czwartym z ośmiorga dzieci Ludwika i Dominiki Pace. Od dzieciństwa Daniel odznaczał się wyjątkową inteligencją. Rodzice posłali go do szkoły prowadzonej w Weronie przez ks. Nicolę Mazzę. Właśnie tam w Danielu zrodziło się powołanie kapłańskie, które było zarazem powołaniem misyjnym. Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej. Po ukończeniu studiów w r. 1854 otrzymał w Trydencie święcenia kapłańskie, a trzy lata później wziął udział w wyprawie misyjnej, zorganizowanej przez ks. Mazzę, do Chartumu, stolicy Sudanu. Choć tropikalny klimat i febra spowodowały śmierć kilku spośród jego towarzyszy-kapłanów, ks. Comboni nie ustawał w pracy apostolskiej. «Myśl o tym, że pracujemy bądź umieramy dla Chrystusa l dla zbawienia najbardziej opuszczonych dusz, napawa nas taką słodyczą, że po prostu nie możemy zaniechać tego wielkiego dzieła» — pisał wtedy w liście do rodziców. W r. 1859 wrócił na pewien czas do Werony, aby podreperować mocno nadwerężone zdrowie. Opiekował się wówczas młodymi Afrykanami przebywającymi w szkołach ks. Mazzy. Podczas drugiego pobytu w Europie w r. 1864 odwiedził Rzym, a kiedy modlił się przed grobem św. Piotra, zrodziła się w nim myśl, by opracować plan odnowy duchowej Czarnego Lądu, oparty na zasadzie «zbawienia Afryki siłami samej Afryki». Ks. Comboni, coraz bardziej przekonany o religijnej dojrzałości Afrykanów, chciał przyczynić się do usamodzielnienia się Kościołów w Afryce i do wzrostu miejscowych powołań. W wielu krajach zwracał się do królów, biskupów i wszystkich wiernych z prośbą o niezbędne środki duchowe i materialne, niedługo potem założył pierwsze włoskie czasopismo misyjne («Annali del Buon Pastore»), a także powołał dwa nowe instytuty zakonne — męski w r. 1867 i żeński w 1872 — znane dzisiaj jako Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego (ojcowie kombonianie) oraz Siostry Misjonarki z Werony (siostry kombonianki).

Daniel Comboni urodził się 15 marca 1831 r. w Limone sul Garda, we włoskim regionie Lombardia. Był czwartym z ośmiorga dzieci Ludwika i Dominiki Pace. Od dzieciństwa Daniel odznaczał się wyjątkową inteligencją. Rodzice posłali go do szkoły prowadzonej w Weronie przez ks. Nicolę Mazzę. Właśnie tam w Danielu zrodziło się powołanie kapłańskie, które było zarazem powołaniem misyjnym. Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej. Po ukończeniu studiów w r. 1854 otrzymał w Trydencie święcenia kapłańskie, a trzy lata później wziął udział w wyprawie misyjnej, zorganizowanej przez ks. Mazzę, do Chartumu, stolicy Sudanu. Choć tropikalny klimat i febra spowodowały śmierć kilku spośród jego towarzyszy-kapłanów, ks. Comboni nie ustawał w pracy apostolskiej. «Myśl o tym, że pracujemy bądź umieramy dla Chrystusa l dla zbawienia najbardziej opuszczonych dusz, napawa nas taką słodyczą, że po prostu nie możemy zaniechać tego wielkiego dzieła» — pisał wtedy w liście do rodziców. W r. 1859 wrócił na pewien czas do Werony, aby podreperować mocno nadwerężone zdrowie. Opiekował się wówczas młodymi Afrykanami przebywającymi w szkołach ks. Mazzy. Podczas drugiego pobytu w Europie w r. 1864 odwiedził Rzym, a kiedy modlił się przed grobem św. Piotra, zrodziła się w nim myśl, by opracować plan odnowy duchowej Czarnego Lądu, oparty na zasadzie «zbawienia Afryki siłami samej Afryki». Ks. Comboni, coraz bardziej przekonany o religijnej dojrzałości Afrykanów, chciał przyczynić się do usamodzielnienia się Kościołów w Afryce i do wzrostu miejscowych powołań. W wielu krajach zwracał się do królów, biskupów i wszystkich wiernych z prośbą o niezbędne środki duchowe i materialne, niedługo potem założył pierwsze włoskie czasopismo misyjne («Annali del Buon Pastore»), a także powołał dwa nowe instytuty zakonne — męski w r. 1867 i żeński w 1872 — znane dzisiaj jako Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego (ojcowie kombonianie) oraz Siostry Misjonarki z Werony (siostry kombonianki). 2 lipca 1877 r. Daniel Comboni został mianowany przez papieża Piusa IX wikariuszem apostolskim Afryki Środkowej, a miesiąc później otrzymał sakrę biskupią. W czasie uroczystości objęcia urzędu wygłosił homilię, w której powiedział: «Chcę dzielić wasz los, a najszczęśliwszym dniem będzie dla mnie ten, w którym oddam za was moje życie». Jako biskup troszczył się szczególnie o rozwój placówek misyjnych. Zajmował się również wykupionymi niewolnikami, żyjącymi w skrajnej nędzy: m.in. w Malbes (Cordofab) stworzył dla nich specjalną wioskę. Walczył z głodem, który w latach 1877-78 był przyczyną śmierci niemal połowy mieszkańców Afryki Środkowej. Bp Daniel Comboni zmarł w 50. roku życia w Chartumie 10 października 1881 r. W pamięci tych, którzy go znali, zapisał się jako Ojciec Afrykanów. Zaledwie kilka dni przed śmiercią napisał w jednym z listów: «Naprawdę obchodzi mnie tylko, czy Nigeria się nawróci i czy Bóg mi da i zachowa te pomocne narzędzia, które mi dał i jeszcze zechce mi dać»... Daniel Comboni został kanonizowany 5.10.2003

Daniel Comboni urodził się w 1831 r. we włoskiej prowincji Brescia, należącej wówczas do Austrii. Jego rodzice byli robotnikami rolnymi, a on sam uczył się w szkole dla biednych dzieci w Weronie, gdzie mógł zetknąć się z wykupionymi dziećmi afrykańskich niewolników. W 1857 roku, wkrótce po święceniach kapłańskich, udał się do Afryki, do Sudanu. Po roku musiał wrócić do Włoch, gdyż ciężko zachorował na malarię, na którą zmarło trzech jego towarzyszy. Misja w Sudanie upadła, co jednak nie zraziło ks. Comboniego. Odbył on liczne podróże po Włoszech, Francji, Niemczech i Austrii, pozyskując przyjaciół dla misji afrykańskich i Afrykanów, których tak ukochał. Przypominał całemu Kościołowi o jego odpowiedzialności za dzieło misyjne. W Weronie założył Instytut Misyjny dla Afryki, koło przyjaciół „Dzieło Dobrego Pasterza” i zgromadzenie sióstr dla misji w Afryce. Swoim entuzjazmem zjednał sobie papieża Piusa IX, który w 1872 mianował go prowikariuszem dla Afryki Środkowej. Rok później ponownie wyjechał do Afryki. W 1877 roku Daniel Comboni został konsekrowany na biskupa z siedzibą w Chartumie i objął stanowisko wikariusza apostolskiego Afryki Środkowej. Jako biskup pasterzował Afrykanom do roku 1881, kiedy zmarł, wycieńczony kolejnymi nawrotami malarii. proszę :)