Wypracowanie na 2 str A4 na temat:Moje hobby.

Oczywiście należy liczyć się z tym, że nie ma możliwości sprawdzenia stopnia obiektywizmu wypowiedzi osób badanych i ich prawdomówności. Nigdy nie jesteśmy pewni, czy badani mówią o swoich faktycznych doświadczeniach, przeżyciach, marzeniach, czy też o tym, co uważają za właściwe powiedzieć. Nie wiemy również, czy i w jakim stopniu aktualne nastawienie emocjonalne przyczyniło się do zniekształcenia opisywanych faktów lub przeżyć. Na zniekształcenia te wpływają szczególnie takie niekontrolowane czynniki towarzyszące pisaniu wypracowań, jak zdolności literackie czy wysoce rozwinięta wyobraźnia. Istotnym warunkiem szczerości wypowiedzi i ich odpowiedniości do postawionego problemu zamierzonych badań jest właściwie sformułowany temat wypracowania. Przede wszystkim ma on dotyczyć zagadnienia znanego bliżej osobom badanym, budzącego ich zainteresowanie i wyzwalającego w nich naturalną potrzebę zwierzeń. Chodzi też o to, aby był to temat odwołujący się do ich własnych doświadczeń i przeżyć. W wypracowaniu interesujący nas problem może znaleźć swe odbicie w sposób bezpośredni lub pośredni. Zależy to od celu, jaki postawiliśmy sobie w badaniach, i młodzieży, z jaką mamy do czynienia. W ramach tych samych badań można stosować kilka różnych tematów. Mogą one być sformułowane albo w postaci pytań, albo określonych twierdzeń (zdań). Pytania i twierdzenia mogą być odpowiednio uszczegółowione; np. temat "Moje konflikty z dorosłymi" może być wzbogacony takimi wskazówkami: "Ich przyczyny i przebieg, częstotliwość i zakończenie. Co przy tym przeżywasz? Opisz jeden lub kilka takich konfliktów". Inny temat: "Co myślę o swoich kolegach? Jakimi są? Jakimi powinni być?". Należy jednak mieć na uwadze, że zbytnie uszczegółowienie tematu nadaje wypracowaniu charakter ankiety i kryje w sobie niebezpieczeństwo sugestii, pozbawia pracę jej najbardziej istotnej cechy - swobody wypowiedzenia się. * Cennych informacji wychowawcy klasy, pedagogowi szkolnemu, mogą dostarczyć takie tematy, jak : "Moje zainteresowania", "Moje hobby", "Moje plany życiowe", "Jakim jestem i jakim chciałbym być", "Moja klasa i ja", "Szkoła moich marzeń", "Co cieszy i co drażni mnie w szkole", "Mój problem", "Moje dzieciństwo", "Za co kocham swoich rodziców". Każdy z tematów wypracowania wymaga poprzedzenia go odpowiednią instrukcją, w której szczególną uwagę przywiązuje się do wyjaśnienia celu badań oraz zapewnienia osób badanych o pełnej dyskrecji i anonimowości. Z pomocą instrukcji można ukierunkować odpowiednio tok myślenia badanych, jeśli zależy nam na wypowiedziach bardziej porównywalnych. Ukierunkowanie takie jest możliwe dzięki zasugerowaniu pewnego przynajmniej zakresu odpowiedzi. Przy interpretacji wypracowania najważniejsza jest analiza jego treści, ale liczy się też ogólne wrażenie, jakie wywiera ono na osobę badającą, tzn. czy robi wrażenie wypracowania napisanego porządnie, starannie, niedbale, przeciętnie itp. Warto pamiętać również o tym, że także czysto zewnętrzne cechy analizowanych wypracowań nie są bez znaczenia dla ich oceny. Dotyczy to objętości wypracowania, wszelkiego rodzaju błędów ortograficznych, stylistycznych i związanych z interpunkcją oraz jego zewnętrznej formy. Celem większego zobiektywizowania analizy wypracowań można zlecić osobom badanym ponowne wypowiedzenie się na ten sam temat po upływie kilku miesięcy od pierwszego przeprowadzenia badań tego typu. Nie powinno się robić tego z całą klasą, lecz tylko z uczniami wytypowanymi do ich lepszego poznania. I wówczas takie badanie powinno się odbyć w gabinecie pedagoga szkolnego. Należy jednak pamiętać, że wnioski wynikające z analizy wypracowań wymagają sprawdzenia i uzupełnienia za pomocą innych technik badawczych, np. rozmowy, zabawy, rysunku. A oto fragmenty wypracowań uczniów klas pierwszych szkoły ponadpodstawowej. Temat wypracowania brzmiał: "Nauczyciel moich marzeń". ...Chciałbym, aby nauczyciel, a w szczególności wychowawca klasy mógł być moim zaufanym przyjacielem. Musiałby być to człowiek, któremu mógłbym całkowicie zaufać. Młodzież ma wiele pytań, uwag dotyczących życia "dorosłego", jednak na niewiele z nich może uzyskać odpowiedź. Wielu młodych ludzi nie ma przed kim się "otworzyć", gdyż nie mają nikogo, komu mogliby zaufać. Myślę, że dobre byłyby do tego godziny wychowawcze, zajęcia pozalekcyjne, wycieczki ( bardziej zrozumieliby ich problemy). Uważam, że zarówno ksiądz czy zakonnica, jak i nauczyciel powinien mieć powołanie do swojej pracy. Powinien to być człowiek cierpliwy, wyrozumiały, potrafiący przyciągnąć do siebie młodzież... ...Będąc małym dzieckiem, bardzo chciałam iść do szkoły. Wyobrażałam sobie, że szkoła to będzie mój drugi dom. W niej będę czuć się dobrze, bezpiecznie. Wyobrażałam sobie nauczyciela jako miłego, ciągle uśmiechniętego, potrafiącego pocieszyć w każdej chwili człowieka. Myślałam, że do szkoły będę chodzić z chęcią. Dzisiaj na to patrzę inaczej. Wprawdzie widzę nauczyciel, jakich sobie wyobrażałam - z uśmiechem na ustach, z dobrym słowem, traktujących pracę jako przyjemność, ale widzę również nauczycieli nie z moich wyobrażeń, jest ich niestety więcej niż tych idealnych. Traktują oni pracę tak, jakby im na niej nie zależało. Nie interesuje ich to, że ktoś ma problemy z nauką, nie starają się pomóc uczniowi, przeciwnie - stawiając jedynki zniechęcają uczniów do nauki. Nie chcą dowiedzieć się, co jest przyczyną niepowodzeń uczniów - lenistwo czy problem w zapamiętaniu informacji. Mam nadzieję, że jeszcze nadejdzie czas, że marzenia z mojego dzieciństwa jeszcze się spełnią, chociaż ja już mogę z tego nie skorzystać, ale będzie mi lepiej, gdy moi młodsi koledzy będą szli do szkoły z przyjemnością. Szkoła naprawdę będzie ich drugim domem... * Uczniowie bardzo krytycznie oceniają swoich nauczycieli. Mówią o tym fragmenty wypracowań. Według uczniów nauczyciel powinien: nie tylko uczyć, ale i wychowywać; przekazywać wiedzę w ciekawy i oryginalny sposób; być chętnym do pomocy w nauce, wówczas uczeń będzie szedł na lekcję z przyjemnością, bez obaw i strachu; uczyć bezstresowo, ale skutecznie; uczyć, jak być lepszym człowiekiem; posiadać umiejętność kontaktu z uczniami i traktować ich jak dojrzałych i odpowiedzialnych; być tolerancyjnym; znać zdolności swoich uczniów i wymagać od nich tyle, na ile jest ich stać. A oto, czego według uczniów nauczyciel nie powinien robić: traktować swój przedmiot jako najważniejszy w szkole; stawiać oceny za byle co, np. gdy uczeń zapomniał zeszytu; robić niespodziewane nagłe kartkówki, np. pod wpływem zdenerwowania; ujawniać swoje sympatie i antypatie; krzyczeć i wyzywać uczniów, wprowadzać nerwową atmosferę na lekcji; chodzić z ponurą miną, być wrogo nastawionym do świata. Bardzo dużo problemów sygnalizują uczniowie, pisząc wypracowanie na temat "Moje konflikty z dorosłymi". Sprowadzają się one głównie do konfliktów z rodzicami. Okazuje się, że uczniowie bardzo krytycznie oceniają swoich rodziców. A oto problemy, o których najczęściej pisali uczniowie: brak zrozumienia ze strony rodziców dla problemów młodzieży; brak negocjacji w rozwiązywaniu konfliktów dzieci z rodzicami; brak rozmów rodziców z dziećmi, spowodowany m.in. brakiem czasu ze strony rodziców; brak okazywania przez rodziców miłości swoim dzieciom; nerwowa atmosfera w domu wywołująca niepokój u dzieci. Problemy sygnalizowane w wypracowaniach uczniowskich dają dużo do myślenia. A z obserwacji życia codziennego wiemy, że wiele do życzenia pozostawia zarówno stosunek rodziców do własnych dzieci, jak i dzieci do rodziców. Nie zawsze zdajemy sobie dość jasno sprawę, że wychowanie dziecka jest sztuką. Wszyscy przypisują rodzicom winę za niewłaściwe wychowanie. A kto pomaga rodzinom? Gdzie miały się one nauczyć, jak wychowywać dziecko? Przekazy, jakie otrzymali od swoich rodziców na temat wychowania, nie wystarczają, często są one niewłaściwe. Kto ma zatem pomóc rodzicom, aby nie popełniali błędów? Z pewnością szkoła. Ogromną rolę może tu odegrać pedagogizacja rodziców, o której często zapominają nauczyciele wychowawcy. W wypracowaniach na temat "Moje konflikty z rówieśnikami" uczniowie najczęściej poruszali problem nieśmiałości, akceptacji w grupie, wyboru sympatii, a także agresji, szczególnie w stosunku do młodszych kolegów. Jak wiele problemów poruszają uczniowie w wypracowaniach, wiedzą o tym doskonale nauczyciele poloniści. Zatem umiejętna współpraca pedagoga szkolnego, wychowawcy klasy z polonistą może dać szkole duże efekty w pracy wychowawczej. Wypracowanie szkolne jest wielką szansą do wykorzystania i nie powinniśmy jej zmarnować.