Dochodziała osiemnasta.Aurelia pakowała się do szkoły.W pewnej chwili dziewczynka przypomniała sobie , że nie odrobiła zadania z matematyki. Dla Aurelii matematyka była czarną magią.Zrospaczona poczęła cicho łkać nad zeszytem. W końcu otworzyły się dzwi i przez ich prug przeszła mama. - Co robisz? -spytała troskliwie. -Odrabiam lekcje. -Czy ty płakałaś?-przytuliła do piersi córkę. -Byłam dziś u twojej wychowawczyni. tWOJE WYNIKI W NAUCE NIE SĄ WYSOKIE, DLATEGO będę poświęcać ci więcej czasu. Rozmowa z panią Martą dużo mi dała... -Mamo,pomożesz mi w matmie?- przerwała córka. -Pewnie. Odmiem iona już całkiem mama, usiadła obok córki i wytłumaczyła jej całą filozofię zadania.Potem poszła do kuchni , a Aurelia położyła się na łóżkui czytała swój ulubiony magazyn.Czytanie przerwał słodki zapach smażonych naleśników. -Aurelia, kolacja! -dobiegł okrzyk z kuchni. -Ach moje ulubione!- zawołała dziewczynka. Dwie kobietki zjadły naleśniki relacjonując dzisiejszy dzień.Po chwili ktoś zapukał do drzwi. -Ja OTWORZE- powiedziała Aurelia. Dziewczynka delikatnie uchyliła drzwi po czym zawołała -Tat! I rzuciła się w ramiona ojcu. Lekko siwawy gdzieniegdzie mężczyzna przysiadł do stołu. Cała rodzina zjadła kolację,a towarzyszył im przy jedzenu miłe rozmowy i wspomnienia.
