POZYTYWIZM pozytywizm [fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’], filoz. jeden z gł. nurtów w filozofii XIX i XX w., postulujący uprawianie poznania nauk., tj. opartego na faktach doświadczalnych, oczyszczenie wiedzy z wszelkiej metafizyki, negację wartości poznawczej ocen i norm, program jedności metodol. nauk; gł. przedstawiciele: A. Comte, J.S. Mill, H. Spencer; gł. tezy p. przejął później neopozytywizm. LUB POZYTYWIZM [fr. < łac.], filoz. jeden z gł. nurtów w filozofii XIX i XX w.; p. postulował uprawianie poznania nauk., tj. opartego na faktach doświadczalnych, oczyszczenie wiedzy z wszelkiej metafizyki, negację wartości poznawczej ocen i norm, program jedności metodol. nauk, preferowanie nauk. metod eksperymentalnych i indukcyjnych (A. Comte, J.S. Mill, H. Spencer); gł. tezy p. przejął później neopozytywizm. ROMANTYZM, prąd ideowy, lit. i artyst., panujący w Europie w okresie między rewolucją fr. 1789–99 a Wiosną Ludów 1848–49, w Polsce — między 1822 (data wyd. t. 1 Poezji A. Mickiewicza) a powstaniem styczniowym 1863–64; ukształtowany w atmosferze ruchów wolnościowych nawiązujących do ideałów rewolucji fr. 1789–99; gł. cechy: postawa buntu przeciw skostniałym normom (społ., etycznym, estet.), rozkwit indywidualizmu, uznawanie wyższości ducha nad materią, uczucia nad rozumem, pojmowanie natury jako żyjącej i czującej całości, narodziny nowocz. myślenia hist., akcentowanie odrębności sytuacji i misji dziejowej poszczególnych narodów (np. tzw. mesjanizm pol.), nobilitacja kultury lud., gloryfikacja wyobraźni, geniuszu, natchnienia, intuicji, szaleństwa. LUB ROMANTYZM [fr.], prąd ideowy, lit. i artyst. panujący w Europie od lat 90. XVIII w. do poł. XIX w., w Polsce od ok. 1822 (data wyd. t. 1. Poezji A. Mickiewicza) do powstania styczniowego 1863, ukształtowany w atmosferze ruchów wolnościowych nawiązujących do ideałów rewolucji fr. 1789 99, wyrastający z przewartościowania podstawowych założeń światopoglądu oświeceniowego; do jego gł. cech należą: postawa buntu przeciw skostniałym normom (społ., etycznym, estet.), przeświadczenie o nieuchronności konfliktu między jednostką a światem, rozkwit indywidualizmu, przekonanie o potędze świadomej woli ludzkiej, uznawanie wyższości ducha nad materią, uczucia nad rozumem, pojmowanie natury jako żyjącej i czującej całości, narodziny nowocz. myślenia hist. zwanego historyzmem, opozycja uniwersalistycznego traktowania dziejów oraz tendencji akcentujących odrębność sytuacji i misji dziejowej poszczególnych narodów ( mesjanizm polski), nobilitacja kultury dotychczas "nieoficjalnej", zwł. lud., także pogańskiej, "północnej" (w przeciwstawieniu do "południowej", tj. latyńskiej), nawiązanie do tradycji średniow. i barok., poszukiwanie inspiracji w kręgu tzw. wiedzy tajemnej, fascynacja kulturą orientalną, gloryfikacja wyobraźni, geniuszu, natchnienia, intuicji, szaleństwa Nie wiem które lepsze bo brałam z dwóch encyklopedii multimedialnych.. POZDRAWIAM ;))
Romantyzm: Czas trwania 1822–1863 . Główni przedstwiciele:Wojciech Korneli Stattler ,Adam Mickiewicz,Fryderyk Chopin Główne zadanie: Namówić ludzi do walki . Pozytywizm: Czas trwania: 1863–1890 Główni przedstawiciele:Józej Chełmoński,Bilesław Prus, Główne zadanie: Wykształcenie chłopów Niestety nie znam poglądów:(
