Cechą polskiego sarmaty była odwaga, męstwo, waleczność czy też honorowość. Jednak lubił dużo biesiadować, bawić się, interesował się tylko i wyłącznie swoim gospodarstwem, wierzył w czary, zabobony i cuda, był typowym awanturnikiem. Wygłaszał bardzo długie przemowy. Był bardzo pobożny - niestety tylko na pokaz.
Sarmatyzm to styl życia szlachty. Początkowo Sarmaci byli szlachetni, odważni i honorowi, ponieważ wierzyli że nasz ród wywodzi się z plemiona o takich cechach. Uznawani byli za bardzo religijnych, konserwatywnych, nie obawiali się śmierci, najważniejsze było dobro ojczyzny. Jednak po jakimś czasie bycie Sarmatą przestało mieć odzwierciedlenie w czynach. Ich ortodoksyjne zasady zaczęły przybierać skrajne formy. Zaczęli oni być uznawani za pijaków i hulaków rzucających słowa na wiatr, żyjących przeszłością i dawną chwałą. Zaczęli wtedy prowadzić życie wygodnickie, mieli przywileje od króla i nie chcieli wprowadzać reform żeby ich nie stracić. Ich życie polegało na zabawie i na wydawaniu pieniędzy które bez skrupułów wyłudzali od biedniejszych