Podaj krótka definicje sylaby oraz zasady umieszczania akcentu w języku polskim ....

Sylaba, zgłoska, odcinek foniczny strumienia mowy odpowiadający taktowi wydechu i wyróżniony pod względem fonetycznym przy pomocy zwiększenia donośności przypadającej na tzw. szczyt sylaby bądź jej ośrodek utworzony przez samogłoskę albo zgłoskotwórczą spółgłoskę (sonant). Akcent w języku polskim ma charakter mieszany toniczno-dynamiczny. Następujące trzy elementy tworzą akcent w wyrazie: * początek wyrazu cechuje wysoki poziom intensywności, * podwyższenie tonu sylaby akcentowanej, * wzdłużenie samogłoski akcentowanej i osłabienie artykulacji na końcu wyrazu. W wyrazach dwusylabowych (z akcentem na pierwszej sylabie) akcent ma charakter przede wszystkim dynamiczny, na ogół występuje też pewne wzdłużenie samogłoski (szczególnie jeśli wyraz wymawiany jest w izolacji). Różnice w wysokości tonu są mniej regularne. Akcentowana sylaba przedostatnia w wyrazach ponaddwusylabowych ma wyższy ton niż przynajmniej jedna z sylab ją otaczających, również samogłoska akcentowana może ulec wzdłużeniu. W wyrazach czterosylabowych i dłuższych pojawia się, oprócz akcentu na sylabie przedostatniej, akcent poboczny na sylabie pierwszej. Akcent poboczny objawia się wyższym poziomem intensywności niż kolejne sylaby. Akcent w języku polskim jest prawie zawsze paroksytoniczny, tzn. pada na przedostatnią sylabę wyrazu. Istnieje jednak spora grupa rzeczowników akcentowanych proparoksytonicznie, tj. na sylabie trzeciej od końca, m.in. * rzeczowniki pochodzenia greckiego zakończone na -ika, -yka, np. GRAfika, FIzyka, (a także zakończone na -ik, -yk w przypadkach zależnych, które mają o jedną sylabę więcej niż mianownik np. FIzyk, ale z FIzykiem). * spora grupa tradycyjnie akcentowanych na trzeciej sylabie od końca np. REguła, RYzyko, oKOlica, CZTErysta, rzeczposPOlita. W związku z silną tendencją do wyrównywania akcentu w wyżej wymienionych typach wyrazów, słowniki normatywne dopuszczają ich akcentowanie na sylabie przedostatniej w wymownie mniej starannej i sytuacjach bardziej swobodnych. Drugą grupę wyjątków od zasady tworzą niektóre formy czasowników, i tak: * formy czasu przeszłego akcentowane są tak, jakby końcówki osobowe -śmy, -ście nie należały do wyrazu, np. czyTAliśmy * formy trybu przypuszczającego, akcentowane są tak, jakby końcówki -bym, -bys, byś, byśmy, byście nie należały do wyrazu, np. CZYtałbym, czyTAlibyśmy, Mimo rozpowszechnienia akcentu paroksotonicznego (spowodowanego przede wszystkim pisownią) słowniki zalecają opisany sposób akcentowania. Często zdarzają się błędy w akcentowaniu. Do najpowszechniejszych należą: – NAuka – nie jest to słowo zakończone na -ika lub -yka. Należy mówić naUka, gdyż nie mówi się NAuczyciel, lecz nauCZYciel, nie NAuczyć, lecz naUczyć; – akcent na 2. sylabę od końca w niektórych formach czasu przeszłego bądź też trybu przypuszczającego czasowników. Wymawianie np. przySZLIście, jeDLIśmy, piLIśmy, kupiliBYście zamiast przepisowego PRZYszliście, JEdliśmy, PIliśmy, kuPIlibyście, brzmi trochę sztucznie, dziwnie, nieprzyjemnie i wydaje się być nieco wymuszone. Jednak dla osób osłuchanych z prawidłowym akcentowaniem tego typu wyrazów jest rażące.

sylaba : czesc wyrazu ktory dzielimy na czesci np. kawa ka-wa