Chrześcijaństwo powstało w I połowie I wieku w rzymskiej prowincji Judei wśród wyznawców judaizmu, jako wynik działalności Jezusa z Nazaretu. W okresie silnych napięć politycznych i społecznych na terenie Palestyny pojawiło się wielu charyzmatycznych nauczycieli i proroków często uważanych przez swoich uczniów za oczekiwanego mesjasza. Jezus również występował jako wędrowny kaznodzieja i podobnie jak pozostali skupiał wokół siebie uczniów i wyznawców (wśród których wyróżnił 12 apostołów). Skazany na śmierć przez rzymskiego urzędnika - prokuratora Judei Poncjusza Piłata. Po śmierci Jezusa apostołowie pozostali wierni jego nauką. Zaczęli głościć nauki Jezusa, obywali wiele podróż misyjnych, do różnych części Rzymu, aby nawracać niewierzących. Początkowo kiedy nowa wiara dopiero zdobywała zwolenników, prześladowania chrześcijan należały do rzadkości. Tajemne obrzędy, które odprawiali, budziły jednak strach wielu Rzymian. Sytuacja zmieniła się w III w. n.e., gdy wyznawcy Jezusa tworzyli już liczną i dobrze zorganizowaną wspólnotę religijną. Coraz częściej odmawiali odbywania służby wojskowej i składaniem ofiar przed posągami cesarzy i rzymskich bogów. Władcy dostrzegali w nowej religii zagrożenie dla państwa, a niektórzy usilowali powstrzymać jej dalsze działanie nawet przemocą. Największe prześladowanie chrześcijan przypadły na lata 303-304 n.e., czyli okres rządów cesarza Dioklecjana. Jednak ani tortury, ani wyroki śmierci nie przestraszyły szybko rosnącej grupy zwolenników, nowej religii. Wśród niej można było znaleźć coraz częściej nawet cesarskich urzędników. W 313 r.n.e. cesarz Konstantyn Wielki przynał chrześcijanom takie same prawa, jak wyznawcom innych bogów. Dałam jeszcze zdjęcie. ;-)
Pierwszą falę prześladowań chrześcijan wiąże się z pożarem Rzymu w 64, o podpalenie którego cesarz Neron oskarżył chrześcijan. W wyniku prześladowań, które trwały do śmierci władcy w 68 r. wielu rzymskich chrześcijan ( nie objęła prowincji) poniosło okrutną śmierć rzucano ich na areny dzikim zwierzętom, albo palono. Natomiast druga fala prześladowań wiąże się z cesarzem Domicjana (81-96) byli wtedy skazywani pod pretekstem "ateizmu", czyli nieskładania ofiar bogom.Zarzucano im rzekomą wrogość wobec ludzi oraz tajne stowarzyszanie się.Nie zawsze też skazywano chrześcijan na śmierć, ale czasem też na przymusowe roboty w kopalniach i kamieniołomach albo zesłanie.Prześladowania nie zmniejszały, a nawet zwiększały liczbę przyjmujących nową wiarę.Wpływ miały liczne antychrześcijańskie pisma, których autorzy oskarżali chrześcijan o fałszowanie prawdziwej filozofii. Ostatni akt prześladowań nastąpił za cesarza Dioklecjana.
