Napisz scenariusz do Sceny z Krzyżaków. Scene którą potrzebuje to "Turniej Rycerski" Proszę o szybką odpowiedź

Osoby: Narrator I Narrator II Dama Dworu - Dobrosława Dama Dworu - Katarzyna Dama Dworu - Anna Rycerz I - Przemysław Rycerz II - Zbigniew Posłaniec Królewski Scena I Wprowadzenie Narrator I: Czy pamiętamy dzisiaj, kim byli średniowieczni rycerze? Czy lojalność, wierność i sława znaczą dla nas to, co znaczyły kilkaset lat temu? Średniowieczny rycerz był zwykle człowiekiem dobrze urodzonym. Do jego obowiązków należało uczestniczenie w turniejach, walka w słusznej sprawie, szukanie przygód rozsławiających jego imię, obrona Kościoła, opieka nad wdowami i sierotami, służenie damie serca... W kodeksie rycerskim ważne miejsce zajmowała sława, o którą rycerz musiał ciągle zabiegać, lojalność wobec swego pana i wierność podjętym zobowiązaniom. Rycerz musiał być odważny i silny (dźwigał zbroję, która ważyła 60-80 kg). O jego chwale decydowało przede wszystkim to, jak walczył: nie wolno mu było zabijać nieuzbrojonego wroga, hańbił swoje imię, gdy cofał się lub unikał potyczki. Walka mogła kończyć się nawet jego klęską i śmiercią, ale jeśli w walce zachował się honorowo i mężnie, przestrzegał obowiązujących zasad, to rozsławiał swoje imię i własny ród. Poza dokonywaniem wielkich czynów zaletą rycerza były także jego wdzięki i uroda, podkreślane przez bogaty strój. Rycerz musiał dbać o uprząż, zbroję i konia, być hojnym, sprawiedliwym, bogobojnym, unikać grzechu, pychy i podłości. Do obowiązków rycerza należało także być zakochanym w kobiecie ze swojego stanu. Wobec damy serca rycerz musiał być opiekuńczy, dworny i wierny, bronił jej honoru, sławił ją, adorował, walczył w jej barwach na turniejach... /wg. hasła z Wielkiej Encyklopedii Powszechnej/ Narrator II: Herby stanowią udzielaną przez królów nagrodę za męstwo i cnotę. Szlachectwo prawe zobowiązuje zatem do naśladowania rycerskich przodków. Pięknie o tym przypomina Stryjkowski: Dama I: Bo herby ślacheckie są księgi cnoty, Które poczciwych do tejże roboty Rycerskiej wabią, którą ich nabyli, Przodkowie mili, [...] Bił Prusy przodek, Wołochy, Tatary, Tak ty czyń, z kąta nie patrząc przez spary, Nie w karczmie, lecz gdzie potrzeba harcować I dokazować [...] Zacny przodek dom, herb, tytuł jego, Wiec też z pilnością idź do kresu tego, By go potomek sprawił tym zacniejszym I poważniejszym. Herby Polskie Antoni Swach OFM (Wydano w Poznaniu 1705 r.) Dama II: Herb Dąbrowa to złota podkowa na niebieskim polu oraz trzy krzyże - ikoniczne przedstawienie łacińskiego zawołania: "Pro Fide, Rege et Lege", co znaczy "Dla Wiary, Króla i Prawa". Nasze zawołania to streszczenie obowiązków: - obrony Świętej Wiary przodków, - miłości Króla i Ojczyzny, - zacnego postępowania i kultywowania cnót rycerskich. Tarczę wieńczy hełm, korona i labry - symbol waleczności rycerskiej i poddaństwa królowi. Klejnot to przebite strzałą rozpięte skrzydło - symbol nieskończonej gotowości i poświęcenia na śmierć i życie. Scena II (Komnata zamkowa. W tle, przy stoliku, siedzą pogrążeni w rozmowie dwaj rycerze. Panny dworu tańcząc w kółku śpiewają.) Gdybym ja była słoneczkiem na niebie, Nie świeciłabym jak tylko dla ciebie. Ani na wody, ani na lasy, Ale po wszystkie czasy. Pod twym okienkiem i tylko dla ciebie, Gdybym w słoneczko mogła zmienić siebie. (Otwierają się drzwi, wchodzi posłaniec królewski.) Posłaniec: Dla Wiary, Króla i Prawa! Rycerze: (Wysuwają się na plan pierwszy.) Dla Wiary, Króla i Prawa! Posłaniec: Rycerze, nasz Król wyprawę zbrojną gotuje, wici rozesłać po grodach każe. Rycerz I: W gotowości jesteśmy. Poselstwo królewskie z pokorą przyjmujemy i na zawołanie Pana naszego stajemy. Posłaniec: Chwała wam rycerze. Weźcie wici i swej braci rycerskiej odstawcie, bo gdy chrapliwa wrzaśnie trąba, będzie to boju strasznego znak. (Posłaniec podaje Rycerzowi II wici - łozowe witki lub pęki powrozów.) Dla Wiary, Króla i Prawa! Rycerze: Dla Wiary, Króla i Prawa! Scena III (Komnata zamkowa. Dama III gra na lutni, przerywa, zamyśla się. Wchodzi Rycerz I) Rycerz I: Pani, Król nasz wici rozsyła, przychodzi jego rycerzom do walki stanąć. Dama III: Walczyć dla Króla, to walczyć dla Ojczyzny. Chwała śmiałkom. Rycerz I: Jutro o świcie ruszamy. Przychodzę, by prosić cię Pani o dobre słowo na drogę. Dama III: Panie, niech cię Bóg prowadzi i strzeże, a po walce zdrowym powrócić pozwoli. Będę tu czekać na ciebie z wielkim utęsknieniem. Rycerz I: (Przyklęka u stóp Damy) Jedyne duszy i serca kochanie, wszystkie na tym świecie pociechy, najśliczniejsza i najwdzięczniejsza Pani i Dobrodziejką moja! Tysiąc rzeczy miałbym mówić, a nie wiem skąd zacząć, bo już tak śliczność twojej osoby, moja złota Dobrodziejko okupujesz, że żyję tylko dla ciebie i myśleć ni o czym nie mogę, tylko o tobie. O jedzeniu, spaniu i pomyśleć niepodobna. W oczach mi stać będą wszystkie śliczności twoje od nóżeczki aż do najśliczniejszej gębusieńki. Moja najśliczniejsza, wierz proszę temu, żem był, jest i będę, póko żyw, najwierniejszym twoim sługą. Dama III: Każde moje tchnienie i myśl tobie oddaję i twoją pozostać chcę. Przyjmij mą barwę, niech ci będzie puklerzem i rychło w progi domu przywiedzie. (Rycerz wstaje. Dama wypina z włosów wstążkę i wręcza rycerzowi.) (W tle słychać średniowieczną muzykę dworską. Postacie opuszczają scenę.)