referat na temat przyczyny upadku polski w czasach rozbiorów co najmniej na stronę

W końcu XVIII w. Polska stra­ciła niepodległość. W trzech ko­lejnych rozbiorach, w latach 1772, 1793 i 1795 padła łatwym łupem mocarstw ościennych: Prus (które zainicjowały rozbiór Ii II), Rosji i Austrii (inicjatorki III rozbioru). Prusy zareagowały pomysłemrozbiorów na politykę Rosji, która zamierzała opanować całą Polskę.Istotną przyczyną utraty przez Polskę niepodległości była jej bez­silność wewnętrzna, rozkład gospo­darczy i administracyjny, zanik wła­dzy państwowej, centralnej i pro­wincjonalnejbrak organizacji ob­rony. Jednak znamiona rozkładu wewnętrzne­go wystąpiły już wyraźnie w XVII w. Rzeczpospolita szlachecka stała się wówczas luźnym zwią­zkiem prowincji, w których właściciele olbrzymich latyfundiów mag­nackich: Radziwiłłowie na Litwie, Lubomirscy w Małopolsce, Potoccy, Wiśniowieccy, Leszczyńscy, Opalińscy mieli w swoich ,,pań­stewkach" większą władzę i większe środki do jej realizowania niż obie­ralny król. Centralne urzędy - kanclerski, mar­szałkowski, podskarbiński i het­mański, albo spoczywały w rękach magnatów kierujących się własnym interesem rodowym, albo stanowiły szczebel do uzyskania większego znaczenia. Ministrowie sprawowali swoje fun­kcje dożywotnio, nie byli więc faktycznie odpowiedzialni przed kimkolwiek. Działalność najwyższego organu władzy ustawodawczej - sejmu ha­mowało prawo do zrywania obrad przez protest choćby jednego posła; prawo „liberum veto” pozwalało ma­gnatom i obcym mocarstwom, drogą przekupywania posłów, bezkarnie zrywać sejmy. Z kolei walka poli­tyczna między magnatami i walka o wpływy obcych dworów w Polsce, były powodem zrywania sejmików. Rozkład wewnętrzny pog­łębiała bezkarność szlachty i magna­tów, wobec których sądy Rzeczypospolitej były zupełnie bezsilne. Szlachta, bojąc się absolutnych rządów królewskich i strzegąc swej anarchicznej wolności, nie dopuściła do uzbrojenia Polski w stałą, wyćwiczoną armię, której liczebność od­powiadałaby wielkości państwa i sku­tecznie strzegła otwartych granic. Już na wiele dziesiątków lat przed I rozbiorem, Polska mogła przeciw­stawić - kilkusettysięcznym armiom sąsiadów - zaledwie kilkanaście ty­sięcy własnych żołnierzy. Kryzys gospodarki folwarczno-pańszczyźnianej, pogłębiający się do­datkowo od połowy XVII wsku­tek ogromnych zniszczeń wojen­nych i klęsk żywiołowych, zmniej­szył poważnie wydajność niewolniczej pracy chłopów, obniżył poziom techniki, sprowadził zupełny upadek gospodarczy. Egoistyczna polityka szlachty do­prowadziła wreszcie do upadku miast - od mieszczaństwa, nie posiadającego swojej stanowej reprezen­tacji w sejmie, nie mogło wyjść dzieło reformy. W tych warunkach słaba Rzecz­pospolita musiała ulec przemocy zaborczych sąsiadów. Jedno po­kolenie twórców i obrońców re­form Sejmu Wielkiego nie mogło już temu przeszkodzić.