w wielkim lesie wyrosła wśród dębów i sosen mała chociaż dorosła zatroskana swym losem nie cieszyła się darem że jest piękna i prosta po jej siostrach zostały pnie stare cóż jej z tego,że pięknie ubiorą że przeżyje przygód bez liku zbrązowioną, bez igieł, chorą porzucą na świątecznym śmietniku taki los sobie pisała jodła śniegiem zsypana bałą się bardzo sie bała że nie wytrwa do rana nagle przyszło olśnienie jeśli ludzi zachwycę może zamysł ich zmienię może wyrwą i wsadzą w donicę i spełniło się to co pomyślała posadzono ją zaraz po Świętach mała Kasia miejsce wybrała każdego roku o niej pamięta piękna jodła w pas się jej kłania dywan uklada z cienia kroczą przekonania że każdy świat moze zmieniać
