LEON PASTERNAK "DEFILADA" W powietrzu huczy mosiądz, dźwięczy , wibruje , drga. Pieśń wirującą osią ponosi i rytmem dźga. Szalej , dzieciaków gromado , w zachwycie tańcz z orkiestrą! Szczęk triumfalniej parady radości wam jeszcze nie struł. W takt skaczą i błyszczą dumnie szable na męskich barach. Widziałeś już kiedy , tłumie , krew ludzką na trotuarach? Zgodnie krok chrzęści w kolumnie , bruk głucho podzwania krokom. Wkrótce staniesz tu , tłumie , ----naprzeciw---- oko w oko. I co ładny??????
Gdy słońce pada w mgieł zachodnich sidła I w bezgranicznej słodyczy spokoju, Po gospodarskim, rzetelnym dnia znoju, Zmierzch nad wsią senne swe roztacza skrzydła: Spragnione kupią się z wolna u poju Powracające z pola stada bydła, Cierpliwe konie zwolnione z wędzidła I krowy ciężkie przed porą podoju. I gdy sie widzi ten obraz prostaczy, Serce skupione rozumie i baczy, Że to coś więcej jeszcze wszystko znaczy: Że jest w tym wzniosła mądrość prawdy bożej, Co, wklęta w złoto zachodzącej zorzy, Nad znojem świętą aureolę tworzy. L.Staff
