W Polsce barok pojawił się w na przełomie XVI i XVII wieku. Był to okres panowania pierwszych królów elekcyjnych i kontrreformacji. Czas prowadzenia długoletnich wojen z sąsiadującymi państwami (Szwecją, Rosją, Turcją) oraz niepokojów wewnętrznych (powstania kozackie: Kosińskiego, Nalewajki, Chmielnickiego). Lat, podczas których rozegrano wiele bitew odnosząc wspaniałe zwycięstwa i pamiętne porażki. Okres, w którym największy rozgłos uzyskiwali dowodzący wojskami hetmani. Osobowości powszechnie znane i urastające do miana bohaterów narodowych. Były to lata niespokojne, które przyniosły Polsce zniszczenia wojenne i chwile ożywienia, odbudowy. Specyficznym elementem polskiej sztuki okresu baroku był sarmatyzm. Czas trwania baroku, od jego początków, w których współistniał z okresem późnego renesansu po okres końcowy, w którym jeszcze się pojawia pomimo rozwijającej się sztuki klasycyzmu, to lata obejmujące historię Polski od czasów jej świetności do chwil poprzedzających rozbiory. W połowie XVII wieku, pod wpływem sztuki Rembrandta, powstają dzieła o znacznie intensywniejszych barwach i kompozycji podkreślonej światłocieniem. Do najwybitniejszych postaci tego okresu należał Daniel Schultz, portrecista królewski. Do malarstwa portretowego należą także, specyficzne dla sztuki polskiej, portrety trumienne. Ich powstanie wiąże się z sarmackim układem obyczajów pogrzebowych. # Tomasz Dolabella, malarz Zygmunta III Wazy, jeden z pierwszych przedstawicieli baroku, twórca dzieł o tematyce religijnej i historycznej, # Franciszek Lekszycki, twórca wielu obrazów o tematyce religijnych dla świątyń Bernardynów, # Krzysztof Boguszewski, działał w Wielkopolsce, jego obrazy Niebieskie Jeruzalem, św. Marcin z Tours znajdują się w poznańskiej katedrze, # Herman Han, dzieła na zamówienie kościołów cysterskich w Oliwie i Pelplinie (Pokłon pasterzy, Koronacja NMP w ołtarzu głównym) # Daniel Schultz, nadworny portrecista Jana Kazimierza i jego następców, mistrz w oddaniu nastroju i emocji przedstawianych postaci, # Andrzej Stech, portrecista gdańskiego patrycjatu, dbający o kompozycję dzieła i precyzyjne oddanie szczegółów stroju i rekwizytów,
Barok był kierunkiem rozwijającym się w kulturze europejskiej w XVIIw i w I połowie XVIIIw.Słowo barok pojawiło się w XVII i pierwotnie oznaczało przepych,dziwactwo i nie regularność w sztuce.W jego ramach ukazało się wiele rożnych idei filozoficznych i artystycznych.Architektura barokowa rodząca się w XVIIw.Sztuka barokowa jest wyrazem panującego w Europie niepokoju,wewnętrznej rozterki i gwałtownych zmian. Architektura baroku opiera się na wzorach antycznych. Barok wyróżnia się zamiłowaniem do kontrastów wydobywanych za pomocą barwy i światła.Wprowadza krzywiznę w miejsce lini prostej,płaszczyznę sfalowaną w miejsce lini płaskiej.Podstawową cechą baroku staje się ruch i dynamika.W architekturze nowy styl baroku przejawił się głównie w budownictwie kościołów pałaców. Barok był stylem bardzo różnorodnym istniały dwa podstawowe nurty: -Monumentalny -Manierystyczny Nurt manierystyczny to jest dynamiczny charakteryzował się bogatą dekoracją.Pierwowzorem dla architektów i budowniczych barokowych świątyń monumentalnych stał się Kościół jezuitów w Gesu. CECHY BAROKU: Bogactwo ozdób kontrasty barw kręcone słupy naczułki pilaster. ARCHITEKTURA BAROKU W POLSCE Rozwinęła się w pełni w XVIIw.Nowe obiekty stawiano głównie na zamówienie dworu królewskiego możnowładców i kościoła. Typowymi budowlami w Polskim baroku były: Dwór w Tułowicach,Zamek Krasińskich w Krasiczynie.Umieszczono w jego narożach cztery baszty: Papieska Polska Królewska i Szlachecka. W Polsce rozwinęła się sztuka dekoracji wnętrz.Do Polski przyjeżdżali artyści z całej Europy,którzy pracowali na zamówienie królów i magnatów.Dekorując ich wnętrza obrazami plafonami(czyli dekoracjami malowidłami umieszczonymi na suficie.)Sztukaterią czyli ozdoby rzeźbiarskie za stiuku(sztucznego marmuru)typowe dla dekoracji w okresie baroku.
