Wymień przystosowania do życia tych zwierząt w poszczególnych krainach geograficznych .

gół organizmów (nie tylko zwierząt, ale również bakkterii, glonów, grzybów itd.) żyjących w glebie nazywamy edafonem. Zwierzęta glebowe czli zooedafon to najrozmaitsi przedstawiciele: - nicieni - skąposzczetów (zwłaszcza dżdżownice i wazonkowce) - skorupiaków równonogich (prosionek, stonoga) - wijów (pierwowije, dwuparce, pewne pareczniki np: drewniak) - roztoczy (mechowce, żukowce) i zaleszczotków - owadów (skoczogonki, termity, turkuć podjadek, larwy wielu chrząszczy i muchówek) - ślimaków (bezoczka podziemna i boetgerilla blada) - płazów (grzebiuszka czyli huczek ziemny, marszczelec pierścieniowaty) - gadów (ślepucha robakowata, obrączkowce) - ssaków (kret, ślepiec pontyjski, karczownik, golec, kret workowaty) itp. Skład edafonu i jego biomasa mogą być bardzo różne - zależnie od warunków. Edafon odgrywa podstawową rolę we wszystkich procesach glebotwórczych, przyśpieszając mineralizację związków organicznych, rozkład skal, nadając glebie budowę gruzełkowatą i przewiewną itp. decyduje o jej żyzności. Dobrym przykładem wyspecjalizowanego zwierzęcia glebowego jest znany wszystkim kret. Cała jego anatomia- od grzebnych, zamienionych w łopaty, przednich kończyn począwszy, poprzez gęstą, układającą się swobodnie we wszystkie strony sierść, na mocno zredukowanych oczkach skończywszy - jest przystosowanie do podziemnego trybu życia. Warto zauważyć, że dość podobnie wyposażyła Natura owada z grupy szarańczaków - turkucia podjadka. Ta ewolucyjna zbieżnośc, wywołana podobnym trybem życia - to konwergencja.