Swoją pracę oprę na rewolucji francuskiej, która miała swój początek 17 czerwca 1789, kiedy decyzją stanu trzeciego (tj. handlowców, bankierów i ogólnie pojętej burżuazji) zostało utworzone Zgromadzenie Narodowe. Ogłosiło się ono nie reprezentantem jednego stanu, lecz całego narodu francuskiego. Interwencja Ludwika XVI który postanowił nie dopuścić „samozwańczego” reprezentanta do sali obrad podgrzała atmosferę. 20 czerwca Zgromadzenie Narodowe przyjęło wniosek, że nie rozejdzie się dopóki nie uchwali konstytucji. Król wydał rozkaz rozejścia się Zgromadzenia Narodowego, które odparło, że reprezentuje naród i od nikogo nie może otrzymywać rozkazów. W odwecie król otoczył Wersal i Paryż 20 tyś. wojska. 14 lipca mieszkańcy Paryża ruszyli na Bastylie. Po kapitulacji twierdzy, skapitulował również Ludwik XVI, który z Wersalu przeprowadził się do Paryża, stając się de facjo zakładnikiem narodu. 26 sierpnia Konstytuanta uchwaliła Deklarację Praw Człowieka i Obywatela. Następnie Konstytuanta uchwaliła konstytucje, która stwierdzała, że król jest monarchą nie „z bożej łaski” a z woli narodu. W następstwie tego powstały kluby polityczne takie jak Towarzystwo Przyjaciół Konstytucji czyli jakobini. W czerwcu 1791 Ludwik XVI próbuje uciec z Francji. Ten akt desperacji króla jednak się nie powiódł. 14 września Ludwik XVI składa przysięgę na wierność konstytucji uchwalonej 3 września 1791. 20 kwietnia 1792 roku Ludwik przedstawia Legislatywie wniosek o wypowiedzeniu wojny Austrii. Nieprzygotowana armia francuska zaczęła ponosić klęski z sojuszem austriacko-pruskim. Prowokacyjna odezwa głównodowodzącego wojsk koalicji antyfrancuskiej, grożąca „zemstą przykładną i całkowitym zniszczeniem Paryża” zamiast ochronić Ludwika XVI wydała go w ręce mieszkańców Paryża. 10 sierpnia 1792 roku został wtrącony do więzienia. Francja stała się republiką, o swoją niepodległość musiała walczyć z wielkimi europejskimi mocarstwami takimi jak : Hiszpania, Austria, Anglia, Prusy i Portugalia, które się obawiały, że hasła rewolucji rozpowszechnią się na ich państwa. Walkę tę wygrała Francja, lecz ceną zwycięstwa była śmierć. Kiedy w styczniu 1793 Ludwik (obywatel „ Kapet ”) został zgilotynowany wszyscy myśleli że to już koniec walki, ale po obaleniu króla władzę przejęli jakobini. Ich przywódcą był Maksymilian Robespierre (1758-1794 radykalny przywódca rewolucji francuskiej, kierujący polityką Francji ). Podporządkowany jakobinom Konwent uchwalił, że należy skrócić procesy do 3 dni uniemożliwiając tym samym oskarżonym obronę. To zapoczątkowało terror we Francji, gdyż nawet fałszywe oskarżenia mogły zaprowadzić wprost na gilotynę. Podczas rządów Robespierra zginęło wielu niewinnych ludzi także zwolenników rewolucji. Zginał na niej Danton (Jerzy Jakub Danton 1759-1794 jeden z przywódców rewolucji francuskiej. Wspaniały mówca, przeciwnik terroru. Oskarżony został o zdradę kraju i zgilotynowany), Brissot, Hebert, Saint-Just, Desmoulins a potem też sam Maksymilian Robespierre (zgładzony za zdrade). Ogółem na gilotynach rewolucji zginęło 17 tyś. Francuzów (85% ofiar gilotyny stanowili przedstawiciele stanu trzeciego) i prawie wszyscy przywódcy rewolucji. To jest dowodem na prawdziwość tematu tej pracy, że rewolucja jest matką która pożera własne dzieci.
