Jacek Soplica na początku utworu uchodził za zawadiakę, hulakę i łotra. Wzbudzał postrach wsród innych ludzi, jednak był człowiekiem bardzo uczuciowym i szczerym. Był postacią porywczą, reagował gwałtownie co sprawiło, że zatracił się w swoich uczuciach doprowadzając do tragedii jaką była śmierć jego żony. Mimo wszystko uchodził za człowieka mającego poparcie wśród szlachty, posiadał autorytet i słynął jako znakomity strzelec a także żołnierz. Jednak czuł się wykorzystywany, ośmieszany przez Horeszkę co sprawiło, że odebrał mu życie. Pod wpływem tych wydarzeń przeszedł metamorfozę. Wstapił do klasztoru i przyjał imię Robak, bowiem wiedział, że ludziom te istoty kojarzą się jako zupełnie nic nie warte. Stał się zupełnie innym człowiekiem, który pragnął dobra swojego syna. Przyznał się do swoich licznych błędów, które starał się wynagrodzić poprzez wychowywanie Zosi i czynną walkę za ojczyznę. Był bardziej opanowany, przez co stał się zupełnie innym człowiekiem. Przyznał się także do tego, że unieszczęśliwił własną żonę, matkę Tadeusza. Pod koniec utworu poznajemy Soplicę jako zupełnie nową postać, która potrafiła prosić o przebaczenie. Co więcej Jacek nie bał się śmierci, potrafił z pokorą ją przyjąć. Był cierpliwy i opanowany. Pod wpływem nieudanego życia zmienił się by móc pomagać innym.
