Las zimą wygląda niezwykle. Jego wnętrze i drobna, rozciągająca się na kilka kilometrów ściółka leśna, pokryta jest warstwą śnieżnobiałego śniegu, olśniewającego swym blaskiem całą florę i faunę. Oszronione korony drzew i zwisające z gałęzi sopelki lodu współtworzą obraz bajecznego snu. Jak gdyby ktoś wziął jasne, rażące farby i pokolorował cały świat. Wszelkie zwierzęta odbywają właśnie długi, zimowy sen. Tylko gdzieniegdzie widać oznaki życia... Czasami przeleci jakiś ptak, nucąc słodką piosenkę, gdzieś w oddali pojawi się sarna, poszukująca pożywienia. Cała, różnorodna natura usnęła. Płynący potok, zamienił się w zamarzniętą rzeczkę, tworząc delikatną pokrywę lodową, przypominającą swym wyglądem jeden z najbardziej niesamowitych obrazów. Słyszany gdzieś w oddali świergot ptaków brzmi jak koncert najlepszych muzyków. Koncert, który poprzedza oczekiwane nadejście wiosny, dając nadzieję na zniweczenie mrozu. Uroki lasu zimą bardzo trudno opisać za pomocą słów. Trzeba je dojrzeć i samemu ich doświadczyć, by zrozumieć ich piękno i ciągłą zagadkę życia. Trzeba poczuć je sercem.
