Czy w dzisiejszym świecie można pozostać indywidualistą ?

Świat to ponad sześć milionów ludzkich istnień i tyleż samo osobowości. Zaskakujące jest to, iż w morzu wypadkowych tych cech brakuje duplikatów. Każdy z nas jest jedyny, każdy niepowtarzalny, lecz czy czyni z nas to indywidualistów...? Czy indywidualizm to tylko myślenie, czy może czynne działania? A może jednak i to, i to? Otóż owa „wewnętrzna inność” to coś więcej niż tylko rodząca się w ludzkim umyśle idea, kształtowanie się formy, lecz również wstrzyknięcie „serum utopii” w ponurą cykliczność dnia codziennego, w wszechogarniającą monotonię. Jest to opór przeciwko rzeczywistości oparty na fundamentach niespotykanej charyzmy i uporczywości. Indywidualizm to zarazem dążeniu do realizacji własnych wartości, niekiedy znajdujących się po przeciwnym biegunie norm moralno-obyczajowo, społecznych. Jest niewątpliwie wyrazem dum. Jednak tak jak pomiędzy miłością a nienawiścią dopatrzyć się możemy wspólnej wypadkowej, tak dzielącą dumę od pychy granicę porównać można do impresjonistycznej formy malarskiej, którą cechuje brak wyrazistości a niekiedy zaniechanie. Indywidualizm to coś więcej niż tylko duma i pycha to również manifest inności. Owa „inność”, który stawia człowieka przeciwko realiom, niezgoda, opór to nie tylko „wypaczona” idea w bezgranicznej jednomyślności mas, ale i świadome działanie. Wszystkie te „niesystematyczności”, jak można określić indywidualizm były znakomitą „pożywką” literatury wszystkich epok. Raz to wykorzystywani jako źródło praw o świecie jak to bywało w antyku, z drugiej strony byli kolebką sukcesu wielu wieszczów romantyzmu, promieniując przy tym naiwnością, nadmiernym marzycielstwem i pychą.

Czy w dzisiejszym świecie można pozostać indywidualistą? Około 10 zdań :)

Czy w dzisiejszym świecie można pozostać indywidualistą? Około 10 zdań :)...