Zakon szpitalny założony (początkowo jako wspólnota świecka) w 1540 roku w Hiszpanii przez św. Jana Bożego w celu opieki nad chorymi. W 1572 zatwierdzony przez papieża Piusa V. Reguły zakonu wzorowano na regule św. Augustyna. Od 1586 zakon; bonifratrzy składają dodatkowy ślub: troski o chorych, zwany ślubem szpitalnictwa. Jako zakon szpitalny specjalizują się w ziołolecznictwie, prowadzeniu aptek oraz opiece nad chorymi psychicznie. Pierwszy klasztor Bonifratrów w Polsce powstał w 1609 roku w Krakowie, po tym jak króla Zygmunta III wyleczył bonifrater z Wiednia. Mieszczanin krakowski Walerian Montelupi podarował zakonnikom działkę przy ul. św. Jana, na której wzniesiono klasztor, przeniesiony w 1812 r. na Kazimierz. Wkrótce założono domy zakonne w Lublinie, Zamościu, Krasnymstawie, Lwowie. Polskie klasztory utworzyły prowincję zakonną w 1633 r. W 1650 Bogusław Leszczyński osadza bonifratrów na warszawskim Lesznie. Król August II wystawił im kościół z klasztorem przy ul. Bonifraterskiej w Warszawie.
Napisz notatkę o zakonach szpitalnych i ich zadaniach w dziesięciu zdaniach. (10 zdań) Proszę o szybką odpowiedź.
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź