w jaki sposób następuje zapylanie kwiatów

Rośliny wiatropylne nie muszą wabić owadów. Ich kwiaty i szyszki są zatem małe i niewidoczne, a narządy męskie i żeńskie znajdują się często na różnych roślinach. Pręciki roślin okrytonasiennych wystawiają pylniki na podmuchy wiatru. Kwiaty męskie wielu drzew, na przykład dębów i brzóz, skupiają się w wiszących "kotkach". Słupki kwiatów żeńskich mają najczęściej pierzaste znamiona, które z łatwością wychwytują unoszące się ziarna pyłku. Pyłek jest lekki i może podróżować z wiatrem na znaczne odległości. Przenoszenie pyłku za pomocą wiatru jest jednak ryzykowne. Rośliny wiatropylne muszą więc tworzyć olbrzymie ilości pyłku, aby przynajmniej kilka ziaren osiągnęło cel. Pojedynczy kotkowaty kwiatostan brzozy wytwarza około 5,5 miliona ziarenek pyłku, a na jednym drzewie mogą ich rosnąć setki. W porze szczytu kwitnienia chodniki i sadzawki pokryte są widoczną warstwą pyłku. To również wtedy osoby cierpiące na katar sienny przeżywają istne katusze.