Sprawdzić i poprawić: Praca w załączniku. Tylko prędko proszę ;)

W mojej opinii trudniej jest znieść samotność w tłumie. Strasznie musi się czuć ten, kto jest samotny pośród swoich najbliższych. Brakuje mu wsparcia. Czuje się odepchnięty i niechciany. Jak samotnie więdnący kwiat. Na potwierdzenie mojej hipotezy przytoczę kilka argumentów. Po pierwsze uczucie osamotnienia, może wyglądać jak u bohatera książki pt. Latarnik – Skawińskiego. Mimo, że był to człowiek o niezwykłym życiorysie – zwiedził większość świata, nigdy nie brakowało mu pieniędzy, jego życie wypełniała pustka. Bowiem nie miał zbyt wielu przyjaciół czego skutkiem był ciągły smutek. Czuł się jak słowik zamknięty w klatce (wyalienowany śmieszne ale raczej nie hehe) , brakowało mu kontaktu z ojczyzną. Był samotny w tłumie. Kolejnym przykładem jest bohater drugiego planu w baśni pt. Mały Książę. Żmija, która podczas rozmowy z tytułową postacią wypowiedziała zdanie „Wśród ludzi jest się także samotnym”. Bez wątpienia jest to prawda. Mały Książę znudzony życiem pustelnika postanowił poszukać przyjaciół na ziemi. Tam zobaczył jak bardzo ludzie potrafią być oziębli, irytujący i pomimo licznych znajomych- samotni. Zrozumiał, że można być samotnym w tłumie. Wśród ludzi często możemy zaobserwować samotność, która jest zgodna z powyżej przeze mnie zamieszoną hipotezą. Często czujesz się nie rozumiany, odtrącany, niepotrzebny. Gdy jesteś ze znajomymi na imprezie, wszyscy się dobrze bawią tylko nie ty – czujesz straszną samotność w tłumie. Podsumowując mam nadzieję, że przytoczone przeze mnie argumenty utwierdzą wszystkich w przekonaniu, że samotność samotności nie równa. Być odosobnionym wśród rówieśników o wiele bardziej boli niż prowadzenie życia pustelnika.