Żył pewien bardzo ubogi mężczyzna, zwany Łazarzem oraz człowiek zamężny. Żebrak, którego ciało było pokryte wrzodami, bytował u bram pałacu bogacza i błagał go o okruchy z jego obfitych uczt. Jednakże ten okazywał się skąpcem i nie dzielił się nawet odpadkami swych posiłków. Nadszedł kres życia nędzarza, a także bogatego sknery. Łazarz został zaniesiony przez Aniołów na łono Abrahama. Natomiast skąpiec trafił do otchłani pełnej męk. I ujrzawszy z dala Łazarza wraz z Abrahamem począł wołać do niego, żeby Łazarz podał mu choć jedną kroplę wody, aby ulżyć mu w cierpieniach. Abraham odmówił mu wspominając jego dostatnie życie i nędzne życie Łazarza. Ten znów poprosił go, by ostżegł jego braci przed okrutnym losem, jednakże i tym razem Abraham odmówił odwołując się do Mojżesza i Proroków.
