notatka na temat różne formy walki o polskość a 19w

XVIII wiek był trudnym okresem w dziejach Polski. Był to okres silnych przemian ustrojowo- gospodarczych. Czas wzlotów i upadków. W Polsce na tron wstąpiła dzięki elekcji nowa dynastia- Sasów. Miała ona zreformować kraj, stworzyć państwo scentralizowane o silnej władzy królewskiej. Jednak z powodu geograficznego położenia nie udało się tego zrealizować. Polska leżąca między trzema wielkimi mocarstwami: Austrią, Prusami i Rosją, była zmuszona h oprzeć swoją politykę o jedno z nich. XVIII wiek był czasem silnej ewolucji państwa jako organizacji; dobrze przeprowadzone reformy w europejskich państwach spowodowały powstanie świetnie zorganizowanych mocarstw. Takim mocarstwem stała się także Rosja, z którą, za czasów ostatniego króla Polski - Augusta Poniatowskiego, Polska się silnie związała. Stało się to za sprawą Augusta, który pozostawał pod silnym wpływem carycy Katarzyny II. Sytuacja ta spowodowała w późniejszym okresie rozbiory Polski, a konkretnym skutkiem jej był upadek Rzeczypospolitej w 1795 roku. Co prawda, uchwalona 3 maja 1791 roku konstytucja dawała nadzieję na wyjście z kryzysu, jednak konflikty polityczne spowodowały, że właściwie nigdy nie weszła ona w życie. Wywołała ona w sumie jedynie kryzys; część szlachty sprzeciwiła się reformie anachronicznego ustroju- demokracji szlacheckiej. Od 1795 roku Polska stara się za wszelką cenę odzyskać niepodległość. Istniały wówczas dwie koncepcje odzyskania suwerenności: zrywem zbrojnym lub na drodze dyplomatycznej przy pomocy któregoś z mocarstw. Pierwszą koncepcją było: odzyskanie niepodległości dzięki Napoleonowi. Aby zdobyć sympatię cesarza emigracyjna organizacja Agencja zwróciła się za pośrednictwem Henryka Dąbrowskiego do Napoleona z prośbą o utworzenie ochotniczych oddziałów polskich przy armii francuskiej. Utworzono więc Legiony, które walczyły między innymi pod Civita Castellana czy San Domingo. Mimo tego, że Polacy walczyli bardzo dobrze(dzięki ich szturmowi zdołano zwyciężyć pod Civita Castellana), Napoleon odnosił się dość sceptycznie do utworzenia państwa polskiego. Gdy 2 grudnia 1805 roku Napoleon pobił zjednoczone wojska Franciszka II i Aleksandra I pod Austerlitz. Armia napoleońska wkroczyła na ziemie polskie. Po dwuletnich walkach udało jej się opanować tereny uzyskane przez zaborców poprzez drugi i trzeci rozbiór. Po tych zwycięstwach 28 czerwca 1807 podpisano pokój w Tylży między carem, a Napoleonem. Na jego mocy car Aleksander zgodził się na przystąpienie do frontu antyangielskiego, w zamian za ustąpienie Napoleona w sprawie polskiej. Napoleon wbrew nadziejom Polaków nie chciał czynić niczego w sprawie polskiej wiedząc, że to spowodowałoby nowy europejski konflikt; również Aleksander nie kwapił się do rozwiązania tej sprawy.