Muzyka romantyzmu 1. Idee romantyzmu 2. Pozycje artysty 3. Szkoły narodowe i ich przedstawiciele Pilne !! Na dziś !!

1. ROMANTYZM w muzyce obejmuje XIX wiek. Trzy daty rozpoczęcia: 1801 - data powstania Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 L. van Beethovena 1821 - wystawienie opery Wolny Strzelec Karola Marii Webera 1830 - wykonanie symfonii "fantastycznej" H. Berlioza. Kierunek w muzyce XIX wieku, którego główną cechą była więź muzyki z innymi rodzajami sztuki np. z poezją, dramatem, tańcem, malarstwem. Romantycy twierdzili, że muzyka jest zdolna do wyrażania różnych uczuć i nastrojów. Najwybitniejsi kompozytorzy XIX w. (m.in. F.Schubert, R.Schumann, F.Mendelssohn-Bartholdy, w Polsce – S.Moniuszko) w swojej twórczości wokalnej, biorąc pod uwagę potęgę wyrazową słowa, korzystali z tekstów wielkich poetów romantycznych (np.: A.Mickiewicz, A.Puszkin, J.W.Goethe, H.Heine, F.Ruckert, J.Eichendorff, G.Byron). Charakterystyczne cechy muzyki romantycznej to: subiektywizm, indywidualizm, dążenie do wypowiedzi uczuciowej; nowe podejście do materii muzycznej przejawiające się w coraz większym uwrażliwieniu na  wartości  czysto brzmieniowe; dążenie do integracji sztuk – współdziałanie muzyki z poezją, tańcem, dramatem, malarstwem; wzrastające znaczenie pierwiastków narodowych (tzw. szkoły narodowe); pojawienie się i rozkwit nowych form : - miniatura instrumentalna (zwłaszcza fortepianowa) - poemat symfoniczny (twórca F. Liszt) - artystyczna pieśń solowa z akompaniamentem (F. Schubert) - symfonia programowa (H. Berlioz) - dramat muzyczny (R. Wagner) rozwój instrumentacji – H.Berlioz twórca tzw. kolorystyki dźwiękowej. W okresie romantyzmu powstawała bogata literatura wokalna (pieśni), która wywarła wpływ na muzykę instrumentalną. Pieśni wykorzystywano jako tematy do wariacji, sonat, kwartetów, fantazji. Również tworzono miniatury fortepianowe na wzór pieśni. Elementy liryczne przenikały do bardziej rozbudowanych form (sonaty, ballady, fantazje ) i odegrały poważną rolę w kształtowaniu się poematu symfonicznego, dla którego podłożem była głównie literatura. Dramat muzyczny uważał R. Wagner za najdoskonalszy utwór artystyczny, w związku z możliwością ścisłego zespolenia wszystkich sztuk w jednym dziele. 2. W epoce klasycyzmu pozycja muzyka była bardzo niska, najczęściej jego rola sprowadzała się do towarzyszenia w różnych spotkaniach zamożnych osób. Natomiast romantyzm stał się w muzyce epoką wirtuozerii instrumentalnej. Muzycy-wirtuozi prześcigali się w efektownych popisach, starając się zasłużyć sobie na miano prawdziwych osobowości scenicznych. Artyści zyskali więc statut gwiazd, indywidualności, podróżując i występując w różnych salach koncertowych Europy (często w Paryżu). 3. Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się  w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, akcentujące elementy rodzime pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu. Przedstawiciele szkół narodowych: Szkoła rosyjska: Michał Glinka stworzył podstawy stylu narodowego; Aleksander  Dargomyżski wywarł wpływ na działalność Potężnej Gromadki; Potężna Gromadka: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow. Szkoła czeska: Bedrich  Smetana oraz Antonin Dworzak. Skandynawia: Edvard Grieg, przedstawiciel szkoły norweskiej; Jean  Sibelius, przedstawiciel szkoły fińskiej. Muzyka polska: S . Moniuszko, F. Chopin, H. Wieniawski; Muzyka francuska: C. Franck, Muzyka hiszpańska: I. Albeniz. Muzyka węgierska: F. Liszt.   Pozdrawiam.