krótka notatka biograficzna o Konstantyn wielki , Attyla , Alaryk , Odoaker , Romulus augustus Z góry dzięki

Konstantyn I Wielki (ur. 27 lutego 272 w Niszu, dziś Serbia, zm. 22 maja 337) – syn Konstancjusza Chlorusa, cesarz rzymski od 306. Został obwołany cesarzem przez wojska w Brytanii i Galii, natomiast Maksencjusz został wybrany przez wojska rzymskie na cesarza w Rzymie. Attyla urodził się w 406, jako syn Mundzuka. Razem ze swym starszym bratem Bledą odziedziczył tron po stryju Ruasie. Po objęciu władzy nad plemieniem rezydował w okolicy Tokaju w górnych Węgrzech. W roku 441 spustoszył Mezję, Ilirię i Trację. Alaryk I (ur. ok. 370, zm. 410) – od 395 król Wizygotów, – pierwszy wódz plemion germańskich, który zdobył Rzym.Alaryk i jego współplemieńcy walczyli jako "sprzymierzeńcy" w armii cesarza Teodozjusza I w walkach z uzurpatorem EugeniuszemBył synem księcia Skirów Edicona, w młodości został oficerem w świcie Attyli. Później pretorianin w służbie cesarstwa zachodniorzymskiego doszedł do najwyższych stopni wojskowych - magister militum. Flawiusz Romulus Augustus (Flavius Romulus Augustus) zwany później Augustulusem (urodzony ok. 463, zmarł po 507 r.) – ostatni cesarz zachodniorzymski. Syn Orestesa, naczelnika wojsk, który w rzeczywistości sprawował władzę.Panował od 31 października 475 do 4 września 476 roku (Mam nadzieję ,ze dobrze sie spisałam i to jest bardzo krótka biografia każdegoz nich (w nie któych nie ma roku urodzenia i śmierci ,ponieważ nie jest to ustalone)

Konstantyn I Wielki - Caius Flavius Valerius Constantinus (ok. 280-337), cesarz rzymski od 306. Syn Konstancjusza I Chlorusa i Heleny. Po śmierci ojca w Brytanii, obwołany przez wojsko cesarzem Zachodu. Pobił nad Renem Germanów i zabezpieczył zachodnie granice. Wykorzystał spory między współrządcami cesarstwa: Galeriuszem i Maksyminem Dają. Stoczył wojnę ze swym przeciwnikiem na Zachodzie - Maksencjuszem (w 312 wygrana bitwa przy Moście Mulwijskim w Rzymie). Attyla(406-453), zwany też "Biczem Bożym", od 434 współrządził ze swym bratem Bledą, a po jego zamordowaniu ok. 445 jedyny władca państwa Hunów. Podczas swego panowania, będącego okresem największej ekspansji Hunów, kontynuował wyprawy przeciw cesarstwu wschodniorzymskiemu, pobierając równocześnie od jego władców trybuty. Alaryk I, Alaricus (ok. 365-410), wódz gocki, z wizygockiego rodu Baltów, spornym jest posiadanie przezeń tytułu królewskiego. 394 kierował oddziałem Gotów wspomagających Teodozjusza I Wielkiego w walce przeciw uzurpatorowi Eugeniuszowi. 395 zbuntował się i rozpoczął pustoszenie prowincji bałkańskich, m.in.: Tracji, Macedonii i Grecji. Faktyczną bezkarność zapewnił mu konflikt między Rzymem a Konstantynopolem. 401 zaatakował Italię, poważne straty, m.in. w bitwie pod Pollentią, zmusiły go 402 do odwrotu. Żądając zapłaty za zaangażowanie się w niedoszłą wyprawę Stylichona przeciw Konstantynopolowi, 408 zagroził Italii, zdobywając i łupiąc, po trzykrotnym oblężeniu, Rzym (410). Wkrótce potem, po nieudanej przeprawie na Sycylię, zmarł. Odoaker, (ok. 433-493), wódz germański w służbie Rzymu, prawdopodobnie Herul lub Skira z pochodzenia. Początkowo pretorianin na dworze cesarskim, doszedł do najwyższych godności wojskowych (magister militum). Gdy odmówiono mu przydziału ziemi dla jego żołnierzy, stanął na czele buntu wojska (476). Po detronizacji cesarza Zachodu, Romulusa Augustulusa, odesłał insygnia cesarskie do Konstantynopola. W 480 zawarł porozumienie z cesarzem wschodniego imperium, Zenonem, i otrzymał tytuł patrycjusza i zarząd Italii. Jako władca utrzymywał dobre stosunki z senatem. Dbał o administrację państwa i przestrzeganie prawa rzymskiego. W latach 487-488 zniszczył państwo Rugiów. Próbował uniezależnić się od Konstantynopola, lecz najechały na niego wojska Ostrogotów Teodoryka Wielkiego (z inspiracji Bizancjum). Odoaker został kilkakrotnie pobity (489-490) i zmuszony do zamknięcia się w murach Rawenny. Gdy prowadził układy z Teodorykiem, został podstępnie zamordowany. Romulus Augustulus (ok. 460-?), ostatni cesarz zachodniorzymski panujący w latach 475-476. Wyniesiony na tron przez swego ojca Orestesa, który zbuntował się przeciw władzy cesarza Juliusza Neposa (panującego w latach 474-475). Państwo Romulusa Augustulusa obejmowało jedynie Italię i część Galii Narbońskiej. Został złożony z tronu przez Odoakra i osadzony w majątku w Kampanii.