Do gleb strefowych należą: gleby tundrowe – tworzące się w klimacie subpolarnym na wiecznej zmarzlinie przy współudziale roślinności tundrowej. Charakteryzują się niedostatecznie rozłożoną próchnicą o niewielkiej miąższości. Może w nich występować słabo zaznaczony poziom wymywania. Gleby tundrowe najczęściej są kwaśne i mało żyzne. gleby bielicowe – powstają w klimacie umiarkowanym chłodnym pod formacją lasu iglastego. Mają słabo rozwinięty, zakwaszony poziom próchniczny, bardzo wyraźny poziom wymywania o jasnej barwie i dobrze zaznaczony rdzawy poziom wmywania. Ich żyzność jest niewielka. gleby brunatne – są charakterystyczne dla klimatu umiarkowanego ciepłego. Powstają pod lasami liściastymi i mieszanymi. Pod poziomem próchnicznym występuje poziom brunatnienia. Gleby te posiadają odczyn słabo kwaśny lub obojętny. Są glebami żyznymi. gleby płowe – należą do tej samej grupy co gleby brunatne. Powstają na utworach pylastych. W ich profilu nad poziomem brunatnienia występuje jasny poziom pozbawiony części ilastych. Gleby płowe są dość żyzne. czarnoziemy – tworzą się w strefie umiarkowanej, w klimatach kontynentalnych okresowo suchych. Powstają przy współudziale roślinności stepowej. Mają bardzo dobrze rozwinięty poziom próchniczny o odczynie obojętnym, słabo kwaśnym lub słabo zasadowym. Poziom próchniczny osiąga do dwóch metrów miąższości i leży na wapnistym poziomie wmywania. Czarnoziem jest glebą bardzo żyzną; gleby kasztanowe – powstają w klimatach kontynentalnych strefy umiarkowanej ciepłej, są typowe dla suchych stepów ostnicowych i ostnicowo-piołunowych. Poziom próchniczny ma kasztanowe zabarwienie (związki żelaza). Brak w nich wyraźnego poziomu wymywania i wmywania. Odczyn gleby jest zasadowy. Gleby kasztanowe są dość żyzne. buroziemy – gleby półpustynnych obszarów strefy umiarkowanej. Odczyn gleby jest silnie zasadowy, z dużą zawartością siarczanu wapnia i innych soli. Ich wartość użytkowa jest bardzo niska. gleby cynamonowe (brązowe) – powstają w klimacie śródziemnomorskim strefy podzwrotnikowej na skałach bogatych w węglan wapnia. Mają dobrze rozwinięty poziom próchniczny. Są glebami żyznymi, lecz wymagają nawodnienia w czasie suchego lata. szaroziemy – powstają na obszarach pustynnych lub półpustynnych strefy podzwrotnikowej i zwrotnikowej. Mają bardzo małą ilość próchnicy i wyraźny gipsowy lub wapnisty poziom wmywania. Często są zasolone. żółtoziemy i czerwonoziemy – powstają w wilgotnych klimatach monsunowych strefy podzwrotnikowej i zwrotnikowej pod lasami liściastymi z udziałem gatunków wiecznie zielonych. Mają słabo rozwinięty poziom próchniczny oraz dobrze zaznaczony poziom wymywania i wmywania. Ich żyzność jest niewielka. czerwone gleby laterytowe – tworzą się pod wilgotnymi sawannami i lasami monsunowymi strefy podrównikowej. Ich czerwona barwa wynika z utleniania związków żelaza. Duża ilość substancji organicznej szybko ulega procesowi mineralizacji. Mimo że poziom próchniczny ma małą miąższość, gleby te charakteryzują się znaczną żyznością. czerwonożółte gleby laterytowe – powstają pod wiecznie zielonymi lasami równikowymi. Mają jasnoszary poziom próchniczny, co jest wynikiem silnego przemywania próchnicy przez obfi te opady. Żyzność tych gleb jest niewielka. czarne gleby tropikalne – powstają w klimacie podrównikowym na zwietrzelinie skał magmowych. Mają bardzo dobrze rozwinięty poziom próchniczny o czarnej barwie. Są to gleby żyzne, silnie zasadowe.
