Jedną z najważniejszych i najistotniejszych powodów upadku naszego państwa w XVIII wieku były rządy dynastii Sasów. Wszystko zaczęło się od Augusta II Mocnego (1670 – 1733), który dzięki poparciu Austrii i Rosji uzyskał tron Polski (Większość magnaterii i szlachty popierała księcia Conti, który ze względu na małą ilość głosów został odrzucony). Pamiętajmy także, że 3 lata wcześniej odziedziczył (w spadku) tron Saksoni (to było gdzieś około 1693r.). Zostając królem Rzeczypospolitej przyjął katolicyzm – jednak był to tylko gest – by rządzić Polską. August II zwany Mocnym chciał jak najlepiej dla naszego kraju. Próbował wyciągnąć Polskę z kryzysu powstałego przez rządną pieniędzy szlachtę, która mając na myśli jedynie własne dobro zrywała sejmy (jak wiecie chodzi tu o słynne Liberum Veto, które nie zostało zastosowane jedynie podczas Sejmu Niemego, do którego nie dopuszczono posłów ). Idąc za postanowioną reformą chciał umocnić władze królewską, co (jak zwykle) nie podobało się szlachcie, która bała się utraty przywilejów . Starał się być dobrym królem (udało mu się w 1699r. przywrócić Polsce Podole i Ukrainę – pokój karłowicki z Turcją), ale popełnił wielki błąd rozpoczynając (niefortunną) wojnę ze Szwecją w Inflantach. Pokonany przez króla szwedzkiego Karola XII opuścił Polskę i na mocy kapitulacji Altrandsztadt w 1705r. zrzekł się korony. Rozwój Rzeczypospolitej, uwikłanej pośrednio w wojnę sasko-szwedzką w Inflantach doprowadził do wyboru w 1704r. Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski, z rozkazu Karola XII (który wkroczył w tym czasie na nasze ziemie).
