Nadszedł w końcu ten dzień. Nie wiem czy się śmiać czy płakać. Gdzieś tam, w oddali goście szykują się jużna tą wielką uroczystość. A ja? Siedzę teraz i piszę w pamiętniku to, co czuję.
No własnie.Co czuję? Miłość, radość.Myślę i oczami wyobraźni widzę mojego przyszłego męża,z którym będę do końca życia.Czy tego chcę? Oczywiście,że tak! Jest czuły, kochający, troskliwy. Taki wymarzony książe z bajki.Cudowny!
A ja?Czy ja jestem dla niego? Czy do siebie pasujemy? Czy on ze mną wytrzyma?Muszę się o to postarać.
Za dwie godziny ceremonia, a ja jeszcze jestem nie gotowa.Mama krząta się po mieszkaniu. Chyba płacze ( mam nadzieję, ze ze szczęścia ).
Moja suknia jest jak z baśni - koronki, tiule, błyszczące dodatki, welon do samiusieńkiej ziemi. Cudna! Wymarzona!
W brzuchu latają motyle, uśmiecham się do siebie, cieszę ze swojego szczęścia. Ten dzień należy tylko do mnie! To mnie dziś będziecie podziwiać, to ja jestem gwiazdą dnia i nocy!
Czuję, ze jest to najpiękniejsza z chwil, chociaż nie wiem co mnie jeszcze spotka. Ale to, co ma nastąpić niech będzie przeciągnięciem tej godziny, tego momentu, tej chwili. Będzie cudownie! Nasze życie ułoży się jak w tym momencie - jak w bajce, jak w baśni, jak w legendzie.
