Samarytanina, wprost współcześnie rozumiane, stało się wzorcowe, a on sam stał się w tradycji postacią uosabiającą bezinteresowną dobroć i współczucie. Jak się wydaje postawa ideowa Samarytanina była bliska nauczaniu Chrystusa, o czym świadczy fakt notowany przez św. Jana w rozdz. 4, 39-42 o przyjęciu przez Samarytan nauki Chrystusa i ich nawróceniu, oraz to, że Nauczyciel pozostał wśród nich dwa dni, co zapewne było niemile widziane przez ziomków Chrystusa i przez nich negatywnie ocenione. Zasada miłości bliźniego, zwłaszcza tego pozostającego w potrzebie, była z trudem przyjmowana w różnych kulturach, ale stale i niezmiennie realizowana w kulturze chrześcijańskiej. Wszyscy znamy dzieła miłosierdzia praktykowane przez przeróżne zakony, ale także i osoby świeckie, głęboko oddane Kościołowi. Można powiedzieć, że zasada miłosierdzia stała się już tradycją Kościoła, a szerzej całej kultury chrześcijańskiej. Czymże bowiem jest tradycja? Bardzo zwięźle można powiedzieć, że tradycja to przekazywane z pokolenia na pokolenie historycznie ukształtowane obyczaje, poglądy, wierzenia, zasady postępowania i sposoby myślenia. Inaczej mówiąc, tradycja to wszelka spuścizna, którą ustępujące generacje przekazują pokoleniom wchodzącym w życie. Nosicielem tradycji, niezależnie od tego, w jakiej występuje postaci, jest konkretne środowisko społeczne, najczęściej, i w dużej mierze, rodzina, szkoła, organizacja społeczna. Tę spuściznę pokoleń przekazuje się głównie przez mowę i przykłady, a obecnie przez wszystkie dostępne środki przekazu. U zarania tego środka zawsze była tradycja ustna, a w rodzinnej często manualna, wyrażająca się przekazem gestów i pewnych umiejętności i zachowań. Tradycja, jako środek przekazu, przenosi z pokolenia na pokolenie określone treści oraz dba o to, by stosunek nowego pokolenia do tych przekazywanych treści był wartościująco pozytywny.
