Wiersz Oeconomia divina należy do liryki bezpośredniej, w której podmiot liryczny w formie „ja” lirycznego snuje przed czytelnikiem osobiste refleksje. Jest to zatem również typ liryki refleksyjnej. Oeconomia divina jest odległą w czasie odpowiedzią na pytania zawarte w poemacie Świat. Między tymi dwoma utworami rozpina się zasadnicza klamra przeciwieństw Miłosza: ład i chaos, powszechne i poszczególne. Wprawdzie piękne marzenie Miłosza o świecie uporządkowanym, gwarantującym moralny ład i metafizyczne uzasadnienie bytu, zostało przez niego zakwestionowane przekornym uśmiechem ironii, jednakże Oeconomia divina potwierdza- tym razem bez dystansu- potrzebę ładu i jego nadrzędnych gwarancji. Utwór ten- jest wielką wizją zatrzymanej w czasie apokalipsy, jest obrazem świata, który pozbawiony został metafizycznego uzasadnienia. Bóg z wiersza Oeconomia divina w niczym nie przypomina Stwórcy z poematu naiwnego: dobrotliwego, opiekuńczego Ojca wszelkiego stworzenia, Artysty, którego rozpoznajemy w barwach ziemi. W tym wierszu Bóg pojawia się w pełnym majestacie siły i potęgi, jest Bogiem „skalnych wyżyn i gromów, panem Zastępów, Kyrios Sabaoth”. W tym widzeniu Stwórcy nie ma nic z Boga uczłowieczonego, nic z ciepłej obecności Ducha Św. w społeczności ludzkiej, w bliźnim. Jest to Bóg ze Starego Testamentu- surowy i milczący.
