W epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” bohaterem głównym jest Jacek Soplica, przedstawiony jako brat Sędziego i ojciec Tadeusza. Jego nietypowe losy i zmieniająca się pod wpływem wydarzeń postawa życiowa czynią go bohaterem dynamicznym. Jacek Soplica był przywódcą licznej szlacheckiej rodziny polskiej, zamieszkałej na Litwie od wielu pokoleń. Nie posiadał wielkiego majątku, ale za to miał takie cechy osobiste, dzięki którym stał się człowiekiem wiele znaczącym w swoim otoczeniu. Nie przeszkadzał w tym jego młody wiek. Wręcz przeciwnie, związana z młodością energia i siła Jacka imponowała okolicznej szlachcie. Soplica był mężczyzną wysokim i przystojnym. Jego twarz zdobiły wielkie wąsy, dzięki którym dostał przezwisko „Wąsal”. Odznaczał się ogromną sprawnością w posługiwaniu się szablą. Inną jego umiejętnością było strzelanie z broni palnej. Polowania, sejmiki, uczty, pojedynki i awantury uczyniły z niego sławnego zabijakę. Szlachecka duma i przesadne poczucie humoru, podsycane przez otoczenie, doprowadziło w końcu do tragedii. Jacek nie umiał pogodzić się z żadną porażką. Nie chciał i nie potrafił ukrywać swoich uczuć. Miał wyjątkowo porywczy charakter. Z byle powodu wybuchał gniewem i stawał się wtedy niebezpieczny. Poza tymi typowo szlacheckimi wadami miał wiele zalet. Przede wszystkim czuł się prawdziwym Polakiem i patriotą. Uczciwy i szczery, był zdolny do gorących uczuć. Prawdziwie pokochał Ewę Horeszkównę. Pod wpływem tej miłości nauczył się poskramiać swoją niecierpliwość i porywczość. Dla ubóstwianej dziewczyny stał się cierpliwy i łagodny. Kiedy odmówiono mu ręki ukochanej, z wesołego hulaki zrobił się zgorzkniałym ponurakiem. Ożenił się z kobietą, która go kochała, był jednak nieczuły na tę miłość. Po śmierci żony wyrzuty sumienia i rozpacz topił w alkoholu. Pod wpływem wściekłości, zawiści i poczucia krzywdy dopuścił się morderstwa. Jego porywczość pogorszyła sytuację. Upadł na samo dno moralne. Po ucieczce z kraju odczuł potrzebę zadośćuczynienia wszelkiego zła, jakiego się dopuścił. W walce o niepodległość pod napoleońskim sztandarem wykazał się odwagą, męstwem, cierpliwością i wytrwałością. Dla sprawy kraju był zdolny do każdego poświęcenia. Wstąpił do klasztoru bernardynów, by zwalczyć swoje największe wady: pychę, gniew i porywczość. Jacek Soplica, a późniejszy ksiądz Robak zmienił się na lepsze wyłącznie siłą własnej woli. Dowodzi to, że był wspaniałym człowiekiem, silnym i stanowczym, wzorem mężczyzny, Polaka i szlachcica. Okazał się także hojny, bo nie skąpił na wychowanie Zosi. Pod koniec życia, kiedy spowiadał się z pokorą swojemu największemu wrogowi- Gerwazemu, w niczym nie przypominał siebie sprzed dwudziestu lat. W ostatniej chwili życia słońce oświetliło jakby aureolą głowę umierającego. Według mnie Mickiewicz uczynił z Jacka Soplicy postać wzruszającą i piękną, a także dał do zrozumienia, że każdy może dojść do świętości, zmienić swoje życie na lepsze tak jak bohater „Pana Tadeusza”, jeśli tylko tego zechce.
Jacek Soplica (ksiądz Robak, Bernardyn) - fikcyjna postać poematu epickiego Adama Mickiewicza Pan Tadeusz. Szlachcic litewski, przeciwnik rodu Horeszków, ojciec Tadeusza, kapłan z zakonu bernardynów. Biografia Soplica pochodził ze szlachty zaściankowej. W młodości słynął z zawadiactwa, awanturnictwa i hulanki. Był nieformalnym przywódcą rodu Sopliców, prawdopodobnie dzięki fantazji, bitności i inteligencji. Wykorzystywał to Stolnik Horeszko bratając się z Soplicą, jednakże odmówił mu ręki swej córki, Ewy. Zawiedziony Soplica bez namysłu poślubił przypadkową ubogą szlachciankę (podobno miała na imię Helena), która dała mu syna Tadeusza. Niekochana przez męża, zmarła wkrótce po porodzie. Tymczasem Jacek popadł w pijaństwo. Pewnego dnia gnany gniewem przybył pod zamek Horeszków, który był wówczas atakowany przez Moskali. Widząc radość Horeszki po odpartym ataku, Soplica sięgnął po strzelbę zabitego Rosjanina (moskala) i zastrzelił Stolnika. Został uznany za zdrajcę i stronnika Moskali, którzy chcieli go za ów czyn uhonorować, on się jednak nie zgodził. By odpokutować za swe czyny oddał swego syna na wychowanie, wyjechał z kraju i wstąpił do Legionów Polskich generała Dąbrowskiego. Wraz z nimi walczył w kampanii włoskiej z poświęceniem oddając się sprawie. Niezdolny do walki wskutek odniesionych ran wstąpił do zakonu bernardynów pod imieniem Robak i został tajnym emisariuszem Napoleona. Z zadaniem wszczęcia powstania na Litwie przedostał się przez granicę i rozpoczął agitację wśród szlachty i chłopów. Postać Jacka Soplicy powszechnie uważana jest za wyraz zmiany sposobu myślenia u polskich poetów doby romantyzmu. Soplica jest pierwszym w historii polskiej literatury bohaterem narodowym, który odwołuje się nie tylko do szlachty, ale także do chłopstwa. Wedle badaczy twórczości Mickiewicza, postać Jacka Soplicy stała się odzwierciedleniem poglądów autora po upadku powstania listopadowego, które według Mickiewicza zakończyło się klęską, gdyż objęło jedynie możnych, a nie cały naród. pozdrawiam i całusa zostawiam!;) liczę na naj!;)
