Zegary, twarze nocy niewesołe, hasło podają: pół – noc, pół – noc... Dołem place konopne, lniane ulice – długie mroku czółna, lamp, łańcuchami spętane. U krańca Lublina czworokąt czarny. Szumem poemat wiatrów skanduje. Klony, brzeziny, kasztany, tuje obsiadły wyspę umarłych. Aleje głuche mamrocą nocą, jak rynny. Blask blady gwiazdy samotnej opiera się o cień, o bluszcz, żałobny barwinek, paprocie. Krzyże z marmuru, anioły brązowe srogo stanęły na piersiach trumien Pieje kogut. Napisy z bramy cmentarza w pamięci zakarbuj, zatnij: „Oto teraz w prochu zasnę – z prochu wstanę w dzień ostatni”...
http://www.lublin.eu/Wiersze_o_Lublinie-1-99.html
