Napisz przenośnie z wierszu"Radość Pisania"

Nie wiem czy dobrze metafory to ,, zbiec po stromym piórze' ,,napisany las'

zbiec po stromym piórze napisany las

,,Radość pisania" Wisławy Szymborskiej jest wierszem autotematycznym, stanowiącym przykład pisania o pisaniu. Autorce nie chodzi bynajmniej o sformułowanie programu artystycznego, poetyckiego credo. Odżegnuje się ona od sztywnych reguł, tradycyjnych podziałów: "czułabym się jak owad, który z niepojętych przyczyn sam wpędza się do gablotki i nabija na szpilkę" - pisała w swym antymanifeście, zamieszczonym we wstępie do "Poezji wybranych" (1967). Wiersz prowokuje do refleksji nad istotą twórczości lirycznej laureatki Nagrody Nobla. Pierwszą rzeczą, która z niezwykłą siłą ujawnia się w utworze, jest granica między światem realnym a powołanym do życia wyobraźnią twórcy. Bo oto pojawiają się elementy rzeczywistości dobierane drogą skojarzeń pojęciowych: sarna, z całym bogactwem cech zewnętrznych (pyszczek, łeb, nóżki, kopytka), las, woda, myśliwi, strzał. Zaraz jednak dostrzegamy, że sarna jest ,,napisana", napisany jest także las i woda. Autorka nie ukrywa, że ,,rzeczywistość pisana" ma charakter wtórny. Bez kokieterii wprowadza nas w arkana swego poetyckiego warsztatu. Odbiorca dotrzymuje jej kroku w dziele tworzenia, dostrzega rozterki, wahania, jaki kierunek obierze pióro, w którą stronę popędzi wyobraźnia artystki.