Diamagnetyki – substancje wykazujące zjawisko diamagnetyzmu. Diamagnetyki są to gazy, ciecze oraz ciała stałe złożone z atomów (cząsteczek) nie mających stałego momentu magnetycznego (spin całkowity równa się zeru). Ciała o przenikalności magnetycznej mniejszej niż przenikalność magnetycznej próżni i ujemnej podatności magnetycznej; podatność magnetycznej większości diamagnetyków, jak np. gazy szlachetne, większość związków organicznych, niektóre metale (cynk, złoto, srebro, miedź, rtęć), półprzewodniki, nie zależy od temperatury; zależność podatności magnetycznej od temperatury wykazują grafit, bizmut, antymon. Idealny diamagnetyzm wykazują nadprzewodniki, których wnętrze jest całkowicie izolowane od zewnętrznego pola magnetycznego (zjawisko Meissnera). W normalnych substancjach diamagnetyzm jest efektem bardzo słabym i może być obserwowany jedynie wtedy, gdy nie istnieją w nich trwałe momenty magnetyczne, prowadzące do zjawiska paramagnetyzmu lub ferromagnetyzmu. ferromagnetyki - ciała wykazujące szczególne właściwości magnetyczne dzięki uporządkowanej strukturze elementarnych momentów magnetycznych, cechuje je bardzo duża przenikalność magnetyczna i nieliniowa zależność namagnesowania od natężenia pola magnetycznego. Podstawowe parametry charakteryzujące ferromagnetyki: namagnesowanie spontaniczne, siła koercji, przenikalność magnetyczna oraz pukt Curie; rozróżnia się ferromagnetyki: twarde i miękkie. Ferromagnetyki znajdują duże zastosowanie praktyczne, np. w techniceradiowej i mikrofalowej, elektroakustyce Paramagnetyki, ciała, których właściwości magnetyczne zdominowane są przez zjawisko paramagnetyzmu. Paramagnetykami są przykładowo: tlen cząsteczkowy, lit, sód, potas, wapń, glin itd.
