Nazwą barok określa się nurt i okres w dziejach kultury Europy i niektórych krajów Ameryki trwający od połowy XVI w do połowy XVIII w., ukształtowany pod wpływem sporów religijnych między katolicyzmem i protestantyzmem. Cechą kultury barokowej była m.in. specyficzna pobożność, silne uzewnętrzniania, która akcentowała uczuciowość, moralizatorstwo, tryumfalizm Kościoła, w liturgii zaś większe znaczenie miała ceremonia niż refleksja religijna. Sztuka i architektura barokowa zrywała z prostotą form, harmonią kształtów i w zdecydowanie mniejszym zakresie niż w renesansie odwoływała się do antyku. Dzieła cechowało gwałtowne wyrażanie uczuć i emocji, dążenie do niezwykłych efektów wizualnych (iluzjonizm), dynamizm, przepych form, bogactwo barw i duża ilość dekoracyjnych detali. Największe arcydzieła barokowej architektury to m.in: bazylika św. Piotra w Rzymie, pałac w Wersalu pod Paryżem, kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, pałac w Wilanowie. Barok nie wytworzył jednolitej koncepcji filozoficznej, żadna ze szkół nie zdominowała pozostałych, a za najważniejsze kierunki uważa się racjonalizm i empiryzm. Z filozofii wyodrębniły się w okresie baroku biologia i chemia, zaś dalszy rozwój odnotowały, matematyka, fizyka i astronomia.
