Architektura Starożytnego Rzymu była chwiejna jak chorągiewka na wietrze. Im Imperium Rzymskie rozwijało się i podbijało inne państwa zaczynały w budownictwie zmiany. Czasami małe a czasami wręcz gigantyczne. Szczególny wpływ na tą dziedzinę miała Grecja, a szczególnie okres hellenistyczny. Wpływom greckim Rzymianie zawdzięczają również porządek koryncki. Od ludów etruskich nauczyli się odlewać brąz, wypalać terakotę, poznali konstrukcje łukowe i sklepienia. Z czasem odkryto, że połączenie wody, wapnia, popiołów wulkanicznych i małych kamyków świetnie wiąże budowle, dzięki czemu świątynie poświęcony bogom dłużej przetrwają. Przełomowy moment nastąpił w II w.p.n.e gdy nauczono się wypalać cegły. W tym czasie zakładane miasta miały siatkę ulic przecinających się pod kątem prostym, brukowane ulice, kanalizacje. Domy rzymskie wzorocowane były na greckich. Posiadały niezadaszone pomieszczenie wewnętrzne-atrium, perystyl-wewnętrzny dziedziniec otoczony portykiem kolumnowym. Powstawały kanalizację, akwedukty i drogi rzymskie (np. Via Appia). Przykładem budownictwa sakralnego była niezachowana świątynia Jowisza Najlepszego Największego, zbudowana w porządku toskańskim.Z czasem zamki otoczono murami, budowano wieże i pałace (Złoty Dom Nerona na przykład). A w końcu, znane na całym świecie, łuki tryumfalne. Architektura rzymska wywarła duży wpływ na rozwijającą się architekturę wczesnego chrześcijaństwa i bizantyjską.
