Niziny Środkowopolskie (318) - podprowincja fizycznogeograficzna w środkowej Polsce (28 % powierzchni kraju) i częściowo w Czechach, stanowiąca południowo-wschodnią część Niżu Środkowoeuropejskiego. Region stanowi głównie system bezjeziornych równin erozyjno-denudacyjnych o wysokościach 100-200 (maksymalnie 250) m n.p.m. Roczne opady są niewielkie (450-500 mm).
Środkowopolskie Niziny, podprowincja fizycznogeograficzna, południowo-wschodnia część Niżu Środkowoeuropejskiego, zajmująca 89 tys. km2 (ok. 28,5 % obszaru Polski). Niziny Środkowopolskie na południu graniczą z Sudetami i Wyżyną Małopolską, na północy linia zasięgu ostatniego zlodowacenia plejstoceńskiego oddziela je od Pojezierzy Południowobałtyckich i Pojezierzy Wschodniobałtyckich. Na zachodzie przechodzą w Nizinę Sasko-Łużycką, na wschodzie w Wysoczyzny Podlasko-Białoruskie i Polesie. Główną ich częściami są: Nizina Śląska, Wał Trzebnicki, Obniżenie Milicko-Głogowskie, Nizina Południowowielkopolska, Wzniesienia Południowomazowieckie, Nizina Środkowomazowiecka, Nizina Północnomazowiecka i Nizina Południowopodlaska. Cechują się zróżnicowanym podłożem geologicznym, przykrytym grubą warstwą osadów plejstoceńskich, głównie lodowcowych, występowaniem rzeźby staroglacjalnej, stosunkowo niskimi opadami rocznymi (500-600 mm), dobrze rozwiniętą siecią rzeczną, silnie przeobrażoną przez działalność człowieka roślinnością. W ogromnej większości stanowią krainę rolniczą.