Obaj święci, Franciszek i Aleksy byli ascetami, jednak mieli oni inne koncepcje. Świeżo poślubiony Aleksy opuścił swój dom, rodzinę i żonę w noc poślubną. Postanowił oddać całe swoje życie Bogu. Stał się żebrakiem, by nierozpoznanym nawet przez własnych rodziców, wrócić do rodzinnego miasta. Zamieszkał pod schodami swojego domu. Cierpiąc i będąc odtrącenie przez nieświadomych niczego najbliższych, przybliżał się do Boga. Gdy nadszedł jego koniec napisał list do swojej żony, opisując w nim swoje cierpienia. Św. Aleksy zrezygnował z szczęścia, miłości, dostatniego życia i szacunku. Poświecił to wszystko dla uzyskania życia wiecznego. Uważał on, bowiem, że prawdziwy kontakt z Bogiem jest możliwy tylko przez wyrzeczenie się wszelkich przyjemności. Inaczej pojmował to św. Franciszek z Asyżu. On także porzucił swój majątek, ukochaną kobietę i beztroskie życie by oddać się w całości Bogu. Jednak nie zapomniał on o swoich bratach i siostrach. Głosił miłość nie tylko do Boga, ale też do jego stworzenia. Stąd, więc typowe dla św. Franciszka nazywanie wszystkich i wszystkiego „Bratem” i „Siostro”. Tak jak św. Aleksy, zrezygnował on z bogactw i dobrodziejstw tego świata – wypełniał słowa Chrystusa, co do ubóstwa. Nie umartwiał się tak jak św. Aleksy. Żył przepełniony radością z życia, miłością do bliźnich i świata.
