Narrator, pan Wawrzynkiewicz , opowiada wydarzenia sprzed roku. Był wieloletnim korepetytorem jedenastoletniego Michasia , syna owdowiałej pani Marii.Wawrzynkiewicz kochał się w niej potajemnie.Zdolności Michasia były średnie i mimo , że spędzał nad greką , łaciną czy niemieckim wiele godzin , dobre oceny otrzymywał rzadko.Wawrzynkiewicz wiedział , że zdrowie chłopca stale się pogarsza , ale nic nie mógł na to poradzić , gdyż na zajęcia sportowe brakowało czasu.Wawrzynkiewicz rozumiał , że chłopiec wkrótce nie będzie w stanie sobie poradzić , więc wpadł na pomysł , aby wraz z Michasiem uczył się kolega z klasy , prymus Owicki.Pewnego razu obaj chłopcy zapomnieli odrobić zadanie domowe, ale naganę otrzymał tylko Michaś.Michaś tracił siły i mizerniał coraz bardziej.Zamartwiał sięszkolnymi niepowodzeniami , widząc w nich przyczynę udręki matki. Przed świętem Bożego Narodzenia Michas został usunięty ze szkoły jako uczeń"Tępy" i zbyt przywiązany do polskiej tradycji, dla których polskim uczniom starano się wpoić lekceważenie.Wawrzynkiewicz próbował złagodzić cierpienia chłopca. W nocy u Michasia wystąpiły objawy zapalenia mózgu, nastąpiła wysoka gorączka i w malignie bredził, powtarzając łacińskie zwroty. Po kilku godzinach zmarł. Wawrzynkiewicz bardzo przeżył śmierć chłopca. Często wspominał to dziecko , które umarło zdławione surową , bezduszną pedagogiką i nadmiernymi wymaganiami. Michaś naależał do odchodzącego gatunku wrażliwych ludzi , którzy " za dużo kochają".....
