Autor przedstawia się jako Kohelet, syn Dawida, król w Jeruzalem, ale nie jest to imię własne. Kohelet (w hebrajskim - Kohol - zgromadzenie, w języku gr. ekklesia - zgromadzenie); to określenie funkcji mędrca, który przemawia do zebranych podczas zgromadzenia. Księga Koheleta zwana jest księgą "Ekklesiastesa" Księga ma formę poetycką, w której autor przedstawia czytelnikom swój proces myślenia i zmagania się z przeciwnościami. Zawarte są w Księdze teoretyczne rozważania o mądrości wraz z ich praktycznym zastosowaniem. Autor rozważa nad istotą i sensem ludzkiego życia. Stawia podstawowe pytanie: jaka jest droga człowieka do autentycznego szczęścia. Autor 20-krotnie powtarza, że wszystko jest marnością. To stwierdzenie jest podstawową tezą księgi, Kohelet uświadamia ludziom, że wszystko co doczesne jest marnością, każde ludzkie działanie na ziemi nie ma większego znaczenia; życie jest pełne daremnych trudów i utrapień; wszystkich spotka jeden los - śmierć. Nie jest marnością szczęście wieczne, perspektywa Bożej wieczności. Autor księgi uczy czytelnika, że nie należy popadać w pesymizm. Ważne jest co prawda by być świadomym daremności ludzkich zamierzeń w ostatecznej perspektywie, ale świadomość ta nie powinna wykluczać dostrzegania jasnych stron życia doczesnego, które przynosi człowiekowi jednak radość.
