Na początku był Chaos.Uranos i Gaja byli pierwszymi bogami, których dziećmi były okrutne stwory Cyklopy, Tytani oraz potwory o stu rękach i pięćdziesięciu głowach. Bóg Uranos brzydził się swojego potomstwa, postanowił więc strącić ich wszystkich do Tartaru.Gaja, której udało się uchronić Kronosa, namówiła go, aby zgodnie z przepowiednią zgładził swojego ojca,uczynił to, po czym zasiadł na niebiańskim tronie. Przed śmiercią Uranos powiedział mu, że i jego syn, również pozbawi go tronu., dlatego wszystkie dzieci, które rodziła mu Reja, Kronos połykał. Ostatniego syna Dzeusa Reja uchowała przed Kronosem, któremu podała kamień owinięty w pieluchy. Samego Dzeusa wysłała na Kretę, gdzie opiekowała się nim koza Almateja.Kiedy Dzeus dorósł , postanowił stawić czoło Kronosowi wypowiedział wojnę, która przez blisko dziesięć lat nie dawała żadnego rezultatu. Dzeus poprosił matkę, aby podała Kronosowi środek na wymioty i kiedy ten go spożył, na świat wyszło pięciorga rodzeństwa Dzeusa – Hades, Posejdon, Hestia, Demeter oraz Hera. Po dziesięciu latach wojny Dzeus przywołał z Tartaru Cyklopów i sturękich, z którymi pokonał Kronosa i strącił go do czeluści, po czym podzielił się z rodzeństwem władzą nad światem. Kiedy Dzeus osiadł tron niebieski ludzie byli już na ziemi.Najpierw był wiek złoty, który obejmował czasy panowania Uranosa. Ludziom żyło się wówczas niebiańsko, gdyż nie mieli żadnych trosk i zmartwień, a życie upływało im na ciągłych biesiadach i zabawach. Później nastąpił wiek srebrny, nieco gorszy niż złoty, obejmujący okres, kiedy na ziemi panował Dzeus. Ludzie w tym czasie rozwijali się bardzo powoli,po czym następował wiek zmartwień i trosk.W wieku brązowym żyli ludzie gwałtowni, miłujący wojnę, o twardym jak kamień sercu. Nie znali oni żelaza i wszystko tworzyli z brązu. W tym czasie żyli tacy bohaterowie jak Herakles i dokonywali oni czynów, które nie powtarzały się już w wieku żelaznym. Według innych mitologicznych podań, pierwszym twórcą ludzkiego rodu był jeden z tytanów – Prometeusz, który stworzył człowieka z gliny pomieszanej ze łzami. Duszę jego stworzył z ognistego promienia, który skradł z Rydwanu słońca. Oprócz tego Prometeusz skradł z Olimpu ogień, po czym uczył ludzi posługiwania się nim, co wyraźnie nie podobało się Dzeusowi. Postanowił on ukarać niesfornego tytana i razem z Afrodytą, Ateną, Hefajstosem i Hermesem stworzył piękną kobietą o kuszącej mowie, której wręczył tajemniczą puszkę, po czym podstawił ją Prometeuszowi. Ten od razu zwęszył podstęp i odprawił kobietę, jednak brat jego Epimeteusz nie dość, że ożenił się z Pandorą, uległ jej namowom i otworzył puszkę. Wtedy na świat wydobyły się wszystkie troski i zmartwienia, które od tamtej pory trapią ludzkość. Prometeusz postanowił zemścić się na bogu i podstawił mu do wyboru dwie krowy, które Dzeus musiał sobie wybrać jako ofiarę. Jedną z nich Prometeusz owiną mięsem inna składała się jedynie z kości i najgorszego tłuszczu. Dzeus wybrał gorszą część i od tamtej pory, zgodnie z danym wcześniej słowem ludzie składali bogom jedynie kości owinięte w tłuszcz. Dzeus postanowił ukarać Prometeusza, którego przymocował do skały, gdzie codziennie, zgłodniały sęp wyjadał mu wątrobę, która wciąż odrastała. Kiedy zabrakło Prometeusza, ludzkość popadła w cierpienie i żądzę, po czym stawali się coraz bardziej źli i okrutni.
