1.geneza legendy o św. Aleksym. 2.wyjaśnienie pojęć: a)Hagiografia b)Asceta c)Asceza 3.Losy św. Aleksego.

2. a) Jest to pisanie o żywocie świętych b) osoba umartwiająca ciało aby zdobyć odkupienie win c) życie polegające na umartwianiu ciała, ciągłych wyrzeczeniach- jako droga do Raju 3.Poznajemy go jako dziedzica bogactwa, lecz odrzuca je. Pozostawia również swoją żonę, rodzinę i uchodzi z domu. Przez wiele lat jego rodzina nie wiedziała co się z nim działo- myśleli że on już nie żyje. Aleksy przyjął postawę żebraka pod Kościołem. Mieszkał potem pod schodami swojego byłego domu- nikt z jego bliskich go nie poznał. Po śmierci uznany za świętego dlatego bo: a) przemówiła do niego Matka Boża z obrazu w kościele b) odczas jego śmierci "same dzwony biły" c) jego ciało niesione do trumny miało właściwości uzdrawiające (uzdrawiało tych którzy je dotknęli) oraz wydobywał się od niego przyjemny zapach d) w pogrzebie uczestniczyli najwyżsi reprezentanci społeczeństwa- papież i cesarz

3) Aleksego — ideału ascety. Utwór przepełniony jest treściami o charakterze religijnym. Już na samym początku autor modli się do Boga prosząc o rozjaśnienie umysłu, oczyszczenie serca, aby mógł on godnie opisać żywot świętego. Autor najpierw ukazuje nam rodziców świętego jako zamożnych lecz pobożnych obywateli, wrażliwych na losy ubogich. Gdy Aleksy kończy 24 lata ojciec zgodnie ze zwyczajem postanawia znaleźć mu żonę. I tak wkrótce Aleksy poślubia cesarską córkę, a ślubu udziela sam biskup. Aleksy czuje jednak, iż nie jest powołany do życia w małżeństwie, w noc poślubną oddaje żonie pierścień ślubny, gdyż postanawia w czystości służyć Bogu. Następnego dnia opuszcza Rzym biorąc ze sobą tyle złota ile sam może unieść i wyrusza statkiem w podróż tam, dokąd zaprowadzi go głos serca. Po dotarciu na nieznaną mu wyspę stwierdza, iż będzie mógł tylko wówczas godnie służyć Panu jeżeli wyzbędzie się wszelkich dóbr ziemskich. Swój majątek rozdaje zatem ubogim, a sam siada pod kościołem jak żebrak i oddaje się kontemplacyjnej modlitwie. Tutaj dochodzi też do pierwszego cudu, podczas gdy biedak leży modląc się na mrozie z obrazu zstępuje Matka Boska i prosi klucznika, by ten wpuścił Aleksego do kościoła. Gdy sytuacja powtarza się klucznik rozpowiada o tym mieszkańcom, a ci zaczynają czcić biedaka jako świętego. Aleksy w swej wielkiej skromności uznaje, iż nie jest tego godzien. Wyrusza do Tarsu w Syrii. Opatrzność Boża sprawia, że trafia do Rzymu, gdzie w umartwieniu i pokucie spędza szesnaście lat. Można powiedzieć, iż wyzbył się już nie tylko wszelkiego majątku lecz także człowieczeństwa, tzn. traktowania na jakie zasługuje człowiek. Leżąc u bramy pałacu swego ojca znosił liczne cierpienia i upokorzenia, a gdy zaczął przeczuwać swoją śmierć napisał list, w którym zawarł dzieje swego żywota. Po śmierci Aleksego wszystkie dzwony w Rzymie zaczęły dzwonić ku zdumieniu mieszkańców. Dopiero na wieść o śmierci ascety ludzie uznali go za świętego, gromadnie udawali się do ciała zmarłego, gdzie działy się liczne cuda. Legenda o świętym Aleksym z pewnością przedstawia wzór moralny człowieka, który wyzbył się wszystkiego, by w pokorze służyć Panu. Z pewnością była drogowskazem dla ludzi szukających drogi życiowej, opisywała wzór postępowania godnego chrześcijanina i choć nie nawoływała do wzorowania się na ascecie, to przypominała tak dobrze znane prawdy mówiące o miłosierdziu, pobożności, skromności, z których to prawd czerpać powinien każdy człowiek . 2) c)Asceza to skrajne wyrzekanie się i ograniczanie przyjemności, skrajna wstrzemięźliwość, zazwyczaj z pobudek religijnych. Oznacza dobrowolne ograniczanie potrzeb życiowych do absolutnego minimum i poddawanie się surowej dyscyplinie wewnętrznej w celu osiągnięcia czystości i doskonałości duchowej. b)Asceta -to człowiek , który dobrowolnie rezygnuje z życiowych przyjemności , prowadzi życie w surowej dyscyplinie wewn. I zewn . Wyrzeka się dóbr materialnych : bogactwa , sławy , rodziny . Skazuje się na samotność , cierpienie i ból . Celowo umartwia ciało i duszę . Najlepszym przykładem jest Św. Aleksy a)hagiografia- [gr. hágios ‘święty’, gráphein ‘pisać’], w chrześcijaństwie dział piśmiennictwa religijnego obejmujący żywoty świętych i historię ich kultu; np. Złota legenda Jacopa da Voragine. 1)Legenda o św.Aleksym swój początek bierze z przybycia nad Wisłę zwolenników reguły św.Franciszka,skąd wywodzi się owa legenda.