Wyżyna Śląska , kraina geograficzna w południowej Polsce, o powierzchni 1181 km2. Stanowi część Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, która z kolei jest częścią Małopolskiej Wyżyny. Główne rzeki: Wisła Dzieli się na mezoregiony: * Chełm * Garb Tarnogórski * Wyżynę Katowicką * Pagóry Jaworznickie * Płaskowyż Rybnicki Od północy graniczy z Równiną Opolską i Wyżyną Woźnicko-Wieluńską, od wschodu z Wyżyną Krakowsko-Częstochowską, od południa z Kotliną Oświęcimską i Kotliną Ostrawską, od zachodu z Kotliną Raciborską i Pradoliną Wrocławską. Wyżyna Krakowsko-Częstochowska (341.3) nazywana również Jurą Krakowską i Jurą Polską to wschodnia część Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, o długości ok. 80 km, która rozciąga się od Krakowa po Częstochowę gdzie pas wzgórz wznosi się od 300-515 m n.p.m. Pomiędzy Częstochową a Wieluniem nie ma już wzgórz tej wysokości, pomimo tego niekiedy używa się nazwy: Wyżyna Krakowsko-Wieluńska. Wyżyna Krakowsko-Częstochowska dzieli się na: * Wyżynę Częstochowską * Wyżynę Olkuską * Rów Krzeszowicki * Grzbiet Tenczyński Na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej swój początek biorą rzeki i potoki: Warta, Biała Przemsza, Czarna Przemsza, Pilica, Dłubnia, Szreniawa, Czarka (Żarki-Letnisko), Prądnik, Wiercica, Rudawa, Chechło, Dulówka, Kluczwoda, Sanka, Rudno, Będkówka, Kozi Bród. Wyżyna Lubelska (343.1) – makroregion w południowo wschodniej części Polski pomiędzy doliną Wisły na zachodzie i Bugu na wschodzie. Dalej ku północy przechodzi w Polesie Lubelskie, a ku południu w wał Roztocza. Obejmuje powierzchnię około 7000,2 km², a jej wysokość dochodzi do 314 m n.p.m. (Działy Grabowieckie). Prawie cały obszar wyżyny leży na terenie województwa lubelskiego, jedynie małe fragmenty Małopolskiego Przełomu Wisły i Wzniesień Urzędowskich wykraczają na tereny województw sąsiednich. Największe miasta Wyżyny Lubelskiej to Lublin, Zamość i Kraśnik. Wyżyna słynie z wąwozów lessowych w okolicach Kazimierza Dolnego, Bochotnicy i Kraśnika. Dzięki żyznym glebom – czarnoziemom – Wyżyna Lubelska zaliczana jest do jednych z najbardziej rozwiniętych rolniczo obszarów Polski. Jest to lekko pofałdowana, niemal bezleśna równina, pocięta wąwozami lessowymi i dolinami rzecznymi o łagodnych zboczach. Cała wyżyna pokryta jest grubą warstwą lessu. Po ulewnych deszczach powstają w nim małe zagłębienia, które z czasem przekształcają się w wąwozy; potem zagłębienie staje się parowem. Słońce, ciepło oraz odpowiednia pogoda stworzyły świetne warunki do uprawiania pszenicy, tytoniu i chmielu – jednak najważniejszą występującą tam rośliną jest burak cukrowy. Dzięki temu jest tu wiele cukrowni. Największym miastem na tym obszarze jest Lublin – tu właśnie w 1569 r. podpisano unię lubelską, umowę o złączeniu Polski i Litwy w jedno państwo. Ciekawym miejscem jest też zabytkowe miasto Zamość. Zostało założone w XVI w. przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego. Niecka Nidziańska (342.2) (miechowska) - makroregion wchodzący w skład Wyżyny Małopolskiej. Stanowi wyraźne obniżenie terenu będące synklinorium między Wyżyną Krakowsko-Częstochowską a Wyżyną Kielecką, którym płynie rzeka Nida i Pilica. W skład Niecki Nidziańskiej wchodzą mezoregiony: * Płaskowyż Jędrzejowski * północna część Płaskowyżu Proszowickiego * Garb Wodzisławski * Dolina Nidy * Niecka Solecka * Garb Pińczowski * Niecka Połaniecka * Wyżyna Miechowska Nieckę wypełniają głównie osady mezozoiczne i permskie, przeważnie margle, opoki i wapienie. Charakterystyczne utwory budujące podłoże tego terenu to: wapień jurajski, lessy, utwory aluwialne i deluwialne, torfy i gleby mułowo – torfowe, piaski i gliny zwałowe oraz osady kredowe.
