Potrzebuje notatki na temat Międzychodu w XIX w.

Najdawniejsze ślady pobytu człowieka w okolicach obecnego Międzychodu pochodzą ze starszej epoki kamienia - paleolitu. Z okresu późnego paleolitu (ok. 8000 lat p.n.e.) pochodzą znaleziska z Muchocina i Radgoszczy. Na ślady pobytu człowieka z młodszej epoce kamienia - neolicie (ok. 2000 lat p.n.e.) natrafiono w Mierzynie. Z epoki brązu (ok. 1000 lat p.n.e.) pochodzą znaleziska w Mierzynie (ślady osady i cmentarzyska) oraz z samego Międzychodu (cmentarzysko). W okresie wczesnośredniowiecznym okolice Międzychodu położone były na skraju terytorium zajmowanego przez Polan. O stosunkowo znacznym ich zaludnieniu świadczą grodziska znajdujące się w okolicach miasta pod Gorzyckiem, Muchocinem, Bielskiem i Kolnem. Na zapleczu grodów powstała zapewne osada rzemieślniczo-handlowa zlokalizowana w miejscu z natury obronnym, między rzeką Wartą a jeziorami. Położona była przy szlakach handlowych: wodnym biegnącym rzeką i lądowym - wzdłuż niej. W XIV w. okolice Międzychodu stały się terenem działalności osadniczej cystersów z klasztoru w Zemsku koło Bledzewa. Pierwsza wzmianka o Międzychodzie w dokumentach pochodzi z 1378 roku. W końcu XIV wieku Międzychód otrzymał prawa miejskie. Wcześniej, bo zapewne w XII lub XIII wieku powstał pierwszy kościół na terenie osady. Miasto stanowiło własność szlachecką, należącą do Grzymalitów, a od połowy XV w. było w rękach możnego rodu Ostrorogów, a do końca tego wieku miało dwóch właścicieli: Ostrorogów i Skórów Obornickich z Gaju. Zapis z 1468r. informuje, że Międzychód zobowiązany był wystawić na wyprawę wojenną przeciw Krzyżakom 4 zbrojnych. W XV w. pojawiła się niemiecka nazwa miasta - Birnbaum, oznaczająca gruszę. Według legendy grusza rosła niegdyś na rynku, a miejscowi rybacy wieszali na niej swoje sieci.