Stanisława Bozowska, czyli Siłaczka Stefana Żeromskiego była nauczycielką w zapadłej wiosce. Dlaczego warto ją ukazać w teatrze lub filmie? Ponieważ zasługują na to jej ideały i dążenia. Stasia była jasnowłosą, drobną kobietą żyjącą w ubóstwie. O biedzie świadczył też jej ubiór – niemodny i stary. Wierzyła, że może zmienić świat i człowieka. Nie zrezygnowała ze swych młodzieńczych ideałów – poświęciła swe zdrowie i młode życie dla realizacji pozyty-wistycznego hasła „pracy u podstaw”. W tym celu wyjechała na zapadłą wieś, by tam szerzyć szkolnictwo wśród chłopów. Ukończywszy studia mogła zrobić karierę naukową, ale nie zro-biła tego. Skazała się na życie pełne wyrzeczeń. Podnoszenie poziomu oświaty było dla niej celem ważniejszym niż budowanie własnego szczęścia. Nie zabrakło jej siły i wytrwałości, choć była osobą słabą fizycznie. Stanisława Bozowska dzielnie znosiła swoje ubóstwo materialne. Mieszkała w małym i zimnym pokoiku, nie dojadała i wreszcie padła ofiarą tyfusu. Straciła życie, ale odniosła moralne zwycięstwo, gdyż zaszczepiła w chłopskich dzieciach głód nauki. Chociaż rezultaty jej pracy w porównaniu z zamierzeniami są znikome, osiąga wyższość moralną nad swym kolegą ze studiów, lekarzem Pawłem Obareckim, który odwrócił się od młodzieńczej idei. Młodej nauczycielce nie zabrakło entuzjazmu i siły – za-szczepiła w chłopskich dzieciach głód nauki. Jej życie określa moralny nakaz służenia i poświęcenia się dla innych. Poza tym Stasia Bozowska i doktor Obarecki są przedstawicie-lami inteligencji. Prezentując te dwie postacie Żeromski pokazał światu, czego powinien wy-magać od ludzi wykształconych, a im samym uświadomił funkcję, którą powinni pełnić – żyć dla innych, pracować dla ludzi biednych, zacofanych i obojętnych na los reszty społeczeń-stwa. Postawa tytułowej „Siłaczki” jest pełna poświęcenia, oddania, wierności własnym ideom. Bozowska stała się symbolem heroizmu i przekonania o konieczności podjętej walki do końca, dlatego uważam, że warto ukazać jej postać w teatrze lub w filmie. Zasługuje na to.
