Hymn Kochanowskiego rozpoczyna się apostrofą (bezpośredni, patetyczny zwrot do osoby, bóstwa, upersonifikowanej idei lub przedmiotu) skierowaną do Boga "Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?". Autor posłużył się pytaniami retorycznymi (pytanie pozorne, nie wymagające odpowiedzi), które stawia podmiot liryczny. Podmiot mówi w imieniu wielu ludzi - mamy tu więc podmiot zbiorowy, na co wskazuje forma "nas". Bóg opisywany przez poetę jest wszechobecny, ogarnia całą rzeczywistość. Wszystko, co istnieje, należy do Niego, dlatego człowiek nic nie może Mu ofiarować, jedynie, co może zrobić, to "wyznawać go wdzięcznym sercem". Zaś w trzeciej strofie mamy poetycki obraz Stwórcy. Jest to wspaniały architekt kosmosu. Kochanowski posłużył się tu antropomorfizacją (opisywanie zjawisk natury i kosmosu, roślin i zwierząt tak, jakby były one ludźmi lub inaczej: przypisywanie zjawiskom natury, roślinom, zwierzętom, pojęciom cech fizycznych, psychicznych lub zachowania właściwego człowiekowi) w celu zbliżenia Boga i człowieka. Podmiot liryczny opisuje tworzenie świata jako pracę podobną do ludzkiej. Bóg to rzemieślnik, który "uhaftował" niebo gwiazdami, to również architekt i budowniczy. Ziemia jest tu upersonifikowana - ma cechy kobiety. Bóg to osoba, która zbudowała, stworzyła wspaniały świat, ale także Ten, który opiekuje się swiom dziełem: Jego doskonałość i mądrość widoczne są w niezachwianej harmonii świata i prawach, które nim rządzą. Strofa piąta jest rozbudowaną metaforą, w sklad ktorej wchodzą cztery uperonifikowane postaci: Wiosna, Lato, Jesień, Zima. Wiosna to pora ponownych narodzin przyrody, Lato "chodzi w kłosianym wieńcu" niczym wiejska dziewczyna, Jesień to gościnna gospodyni, Zima "gnuśna". za pomocą tych metafor artysta ukazuja życie przyrody w jej cyklicznie zachodzących zmainach, które sprawiają, iż natura wciąż się odradza i przeobraża.
