Jak pojmował rolę papieża Grzegorz VII?

Papiestwo w ciągu pierwszego tysiąclecia wywalczyło sobie prymat nad całym Kościołem. Biskupi Rzymu uzasadniali swoje roszczenia do odgrywania pierwszoplanowej roli pełnieniem funkcji następców Piotra, który otrzymał „klucze Królestwa Niebios”. Odwołując się do tezy o „prymacie Piotrowym” narzucali swoje zwierzchnictwo dużej liczbie kościołów, stanowiąc ostateczny autorytet w sprawach wiary i liturgii. Wyraźne określenie zakresu władzy papieskiej przyniosły dekrety Grzegorza VII nadające papieżowi właściwie nieograniczoną władzę, ustanawiając hierarchiczną strukturę Kościoła. Utwierdzeniem jej był Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r., według którego władza papieża jest najwyższa, pełna, bezpośrednia, powszechna i zwyczajna. Dotyczy ona nie tylko Kościoła jako całości, ale także Kościołów partykularnych. Przeciwko wyrokowi papieża nie ma apelacji. W sprawach wiary i moralności jest nieomylny.