jaki związek ma budowa dziobów i kończyn perkoza dwu czubowego ze środowiskiem życia i sposobem odżywiania

Gatunek pod ochroną Perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny perkozów, zamieszkującego większość Europy i Azji Środkowej oraz w południowej i środkowej Afryce. Izolowane populacje w Australii i na Nowej Zelandii. Europejskie ptaki zimują w Europie Zachodniej i basenie Morza Śródziemnego. Pojedyncze osobniki zimują w Polsce. Przeloty: marzec–kwiecień i sierpień–grudzień. Cechy gatunku Upierzenie godowe: długa biała szyja, na głowie dwa ciemnobrązowe czuby i rdzawo-czarne bokobrody (u samic są mniejsze niż u samców). Wierzch ciała ciemnobrązowy, boki brązowo-rdzawe. Biała pierś. W upierzeniu spoczynkowym brak bokobrodów, czuby ledwo zaznaczone. W locie na górnej stronie skrzydeł pokazują białą plamę. Gatunek częściowo wędrowny, choć przeloty mają miejsce nocą. Wielkością dorównuje kaczce krzyżówce. Swoją obecność manifestują przez cały rok trąbieniem "errr" lub w czasie godów "kek, kek". Wymiary średnie długość ciała ok. 50–58 cm rozpiętość skrzydeł ok. 80 cm masa ciała ok. 0,9–1,4 kg Biotop Jeziora i stawy, rzadziej wolno płynące rzeki, z pasem przybrzeżnych trzcin. Unika jednak zbiorników całkowicie zarośniętych, a częściej od innych perkozów widywany na otwartej wodzie. Populacje środkowoazjatyckie gniazdują na słonawych i słonych jeziorach. W czasie wędrówek spotykany na wybrzeżach morskich. Toki Zaczynają się ukłonami obojga partnerów, po czym zbliżają się do siebie z płasko wyciągniętą szyją, potrząsają głowami, stroszą czuby i kryzy. Taniec kończy się figurą, w której ptaki przyciskają się do siebie piersiami stojąc pionowo na wodzie. Trzymają przy tym niekiedy pęk wodorostów zebranych z dna. Gniazdo Zazwyczaj na wodzie w strefie rzadkich trzcin lub innych roślin wodnych wystających ponad powierzchnię. Gniazdo stanowi pływająca, jednak zazwyczaj zakotwiczona za pomocą wbudowanych w nie roślin, sterta na wpółzgniłych roślin wodnych i błotnych. Buduje je para rodziców w pewnej odległości od sąsiednich osobników. Zazwyczaj gniazduje pojedynczo, ale odnotowywano kolonie liczące 100 par.