Potrzebuje dokładnej interpretacji obrazu "Barka dantego" Eugène Delacroix. Dziękuje za szybką odpowiedź.

W 1815 Delacroix w wieku 17 lat rozpoczął naukę malarstwa w pracowni Pierra Guérina (1774-1833), ale tak naprawdę, jak zresztą wielu mu współczesnych, był samoukiem, którego prawdziwą szkołą był Luwr. Tam przeważnie kopiował dzieła mistrzów. Eugène Delacroix zadebiutował Barką Dantego w 1822 roku . To olej na płótnie o wymiarach 188x241 cm. Obecnie dzieło znajduje się w Luwrze w Paryżu. Tematycznie to oczywiście nawiązanie do Boskiej komedii Dantego (wędrówka po zaświatach miała być dla Dantego okazją do odnowy moralnej). Dante Alighieri wraz z Wergiliuszem, autorem Eneidy, przemierzają właśnie piekło. Moim zdaniem, obraz Delacroix, przedstawia siódmy krąg piekła, należący do piekła dolnego. Przebywają w nim dusze bluźnierców i tyranów, a mordercy pływają w rzece gorącej krwi - Flegetonie. W innym rejonie ognisty deszcz pada na bluźnierców przeciwko Bogu. Wyżej wymienione elementy zostały uwiecznione na obrazie: barkę otaczają straceńcy, którzy bezskutecznie starają się do niej dostać, a w tle po lewej stronie widać ów, wspomniany przeze mnie ognisty deszcz. Na wzburzonych wodach z trudem utrzymuje się barka, na której stoją przerażeni dwaj mężczyźni: Dante ubrany w stalową opończę z czerwonym kapturem stara się ruchem ręki odegnać kotłujące się w rzece oświetlone z przodu ciała grzeszników, obok Wergiliusz w brązowej szacie pomaga towarzyszowi utrzymać równowagę. Dzieło nawiązuje do Tratwy Meduzy T. Géricaulta, powstałe w 1819 roku. I rzeczywiście świat prezentowany na obu obrazach jest podobny: ciemne, zachmurzone niebo, wzburzone wody, rozpacz i samotność wobec śmierci. Ludzie przedstawieni w dynamicznych pozach ze spotęgowanym efektem cierpienia to wpływ malarstwa Michała Anioła, a zbyt obfite ludzkie kształty – naśladownictwo Rubensa. Historycy sztuki oceniają tę pracę dość krytycznie: Mimo, że obraz zasługuje na swoje miejsce w historii sztuki jako początek wielkiej kariery, pozostaje niedojrzałą pracą, niezdarną i niespójną w kompozycji kombinacją spuścizny Gericault, Rubensa i Michała Anioła. Ale mówiono też o Delacroix, że miał przesadę we krwi, orkan w sercu i słońce w mózgu. Wywarł ogromne wrażenie na impresjonistach. Niektórzy badacze twierdzą że gdyby nie Delacroix i jego przezwyciężenie klasycyzmu nie powstałby impresjonizm. Jego dzieła charakteryzuje dramatyzm, patos, emocjonalizm, gra świateł i barw.