Droga Polski do UE: Współczesny świat jest urządzony tak, że decyzje o jego losach zapadają zaledwie w kilku miejscach. Te miejsca to Waszyngton i Bruksela, w mniejszym wymiarze Moskwa, Pekin i Tokio.Gra toczy się, zatem o to, czy mamy kontynuować tradycje Kongresu Wiedeńskiego, Traktatu Wersalskiego, Konferencji Jałtańskiej czy Poczdamskiej, a wiec "wszystko o nas bez nas", czy też złamać tą tradycje i sprawić, ze faktycznie i praktycznie obowiązywała będzie zasada "nic o nas bez nas". I w tym właśnie celu przystąpiliśmy do UE. Był to JEDYNY sposób na autentyczne zabieganie o polski interes narodowy w miejscu, gdzie zapadają decyzje o losach Europy, czyli w Brukseli. Natomiast nieprzystapienie do UE oznaczało ze nie chcemy, aby Polska miała jakiekolwiek znaczenie polityczne we współczesnym świecie". Najważniejszym argumentem przeciw była zależność polityczna. Strąciliśmy istotna cześć swobodnego decydowania o niektórych sferach życia głównie gospodarczego. Istnieje ryzyko, że możemy nie być traktowani jak równi partnerzy. 1 marca 1992 wchodzi w życie umowa przejściowa, mówiąca o wcześniejszym obowiązywaniu niektórych postanowień zawartych w umowie o stowarzyszeniu Polski z Wspólnotami Europejskimi 4 lipca 1992 Prezydent RP zostaje upoważniony przez Sejm do ratyfikacji Układu Europejskiego 9 maja 1993 Polska otrzymuje status partnera stowarzyszonego Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE) 21,22 czerwca 1993 Rada Europejska na posiedzeniu w Kopenhadze ustaliła polityczne i gospodarcze warunki przystąpienia krajów Europy Środkowej i Wschodniej do Unii Europejskiej 17 października 1993 Prezydent RP ratyfikuje Układ Europejski 1 lutego 1994 Układ Europejski wchodzi w życie 8 kwietnia 1994 Polska składa wniosek o Członkostwo w UE
