1) Gleby rzadko zawierają dostateczne ilości azotu, potrzebne do zapewnienia maksymalnego wzrostu roślin. Najczęściej spotykanym objawem niedoboru azotu jest bladozielona barwa roślin. Rośliny takie reagują bardzo wyraźnie na nawożenie azotowe. Nie jest więc niespodzianką, że azot w postaci nawozów mineralnych jest powszechnie stosowany. Zawartość azotu w skałach magmowych jest tak niska, że nie może stanowić źródła tego pierwiastka dla roślin. W powietrzu atmosferycznym azot wprawdzie stanowi około 70%, lecz jest on niedostępny dla roślin wyższych, bez uprzedniego połączenia z wodorem, tlenem lub węglem. Procesy łączenia azotu z innymi pierwiastkami określane są jako wiązanie azotu. Proces ten przeprowadzają niektóre mikroorganizmy, zachodzi on również w czasie wyładowań atmosferycznych, lecz uzyskiwane tą drogą ilości przyswajalnych dla roślin związków azotowych są niewielkie i nie wystarczające na pokrycie zapotrzebowania roślin. Około 99% azotu glebowego występuje w postaci związków organicznych. Azot zawarty w tych dużych cząsteczkach o złożonej budowie nie jest przyswajalny dla roślin wyższych, dopóki nie zostanie, uwolniony w trakcie rozkładu związków organicznych przez mikroorganizmy. Mikroorganizmy powodują stopniowe rozpadanie się cząsteczek związków organicznych na proste jony, które mogą już być wykorzystane przez rośliny 2) Niestety nic mi nie wiadomo o tym aparacie. 3) Azot występuje w glebie zarówno w formie organicznej, jak i mineralnej, przy czym zdecydowanie dominują połączenia organiczne, które mogą stanowić do 99% całkowitej zawartości azotu. (do 99%).Całkowita ilość N w warstwie ornej większości gleb na ogół waha się wgranicach od 0.02 do 0.4%. W glebach organicznych (torfowych)zawartość N jest wielokrotnie wyższa i wynosi do 3.5%. Głównym źródłem azotu w glebie są resztki roślinne. Azot występuje w formach organicznych reprezentowanych przez: - swoiste związki próchniczne - aminokwasy - aminocukry - kwasy nukleinowe Ponadto niewielkie ilości azotu występują w glebie w postaci glicerofosforanów, amin, witamin i pestycydów oraz produktów ich rozkładu. 4) Dostępność dla roślin azotu uwalnianego podczas rozkładu szczątków roślinnych zależy od stosunku C:N rozkładającej się substancji organicznej. Gdy stosunek ten jest zbyt szeroki (powyżej 32:1), wówczas następuje spowolnienie mineralizacji substancji organicznej oraz pobieranie azotu przyswajalnego dla roślin przez mikroorganizmy (uwstecznianie, zbiałczanie). Gdy jest on węższy, następuje intensyfikacja mineralizacji azotu, który nie jest wykorzystywany przez rośliny. (Thompson, Troeh 1978), Jak można się spodziewać stosunek C:N próchnicy glebowej będzie niższy (węższy) niż # nierozłożonych szczątków roślinnych, ponieważ:podczas rozkładu resztek przez mikroorganizmy następuje włączenie części węgla w ich organizmy, a reszta C wydziela się jako CO2. Po kilku pierwszych miesiącach procesu rozkładu tylko 1/3 węgla wnoszonego ze szczątkami pozostaje w glebie. # proces rozkładu jest połączony ze zmianą form organicznych N w formy mineralne, których część jest wykorzystana przez mikroorganizmy do budowy własnych komórek. W glebach stosunek C:N jest różny w zależności od rodzaju gleby. W glebach darniowych jest zwykle węższy niż w glebach leśnych. Natomiast w poziomach próchnicznych profilu glebowego jest zwykle szerszy niż w poziomach mineralnych. Stosunek ten prawie zawsze szybko sią zawęża wraz ze wzrostem głębokości w profilu. Dla większości gleb stosunek C:N w poziomie próchnicznym wynosi od 8 do 15, najczęściej 10-12. 5) Destylacja to rozdzielanie ciekłej mieszaniny związków chemicznych przez odparowanie, a następnie skroplenie jej składników. Stosuje się ją w celu wyizolowania lub oczyszczenia jednego lub więcej związków składowych. Główny produkt destylacji - czyli skroplona ciecz nazywana jest destylatem. Pozostałość po destylacji nazywana jest cieczą wyczerpaną. Najważniejszymi urządzeniami zwiększającymi efektywność destylacji są: kolumna destylacyjna, kolumna rektyfikacyjna i deflegmator. Wszystkie one są w gruncie rzeczy kolumnami rektyfikacyjnymi, różnią się one tylko konstrukcją i zastosowaniem. 6) Mineralizacja – w chemii analitycznej jest to całkowity rozkład substancji do prostych stałych związków nieorganicznych, zazwyczaj poprzez ostrożne utlenianie lub odparowywanie. Na skutek tego procesu, z próbki jest całkowicie usuwany wodór, węgiel, siarka, fosfor i azot, które odparowują w postaci pary wodnej i odpowiednich gazowych tlenków, zaś pozostałość to tlenki i sole innych pierwiastków obecnych w analizowanej substancji. Niegdyś mineralizację przeprowadzano tzw. metodą mokrą - zwykle poprzez ogrzewanie próbek z dodatkiem silnych kwasów utleniających takich jak np. kwas siarkowy. Obecnie w laboratoriach analitycznych częściej praktykuje się metodę suchą, która polega na ogrzewaniu próbek w dobrze wentylowanych piecach mikrofalowych o dużej mocy. Mineralizację prowadzi się zazwyczaj w celu stwierdzenia obecności i ustalenia stężenia pierwiastków śladowych w badanej substancji. 7) Zbiałczenie inaczej immobilizacja. Immobilizacją nazywa się przyłączenie związku rozpuszczalnego do ciała stałego nierozpuszczalnego. Robi się to w celu prowadzenia kolejnych reakcji ze związkiem bez konieczności wyodrębniania produktów z mieszaniny poreakcyjnej. Metoda wymyślona została przez autochtona amerykańskiego jako metoda syntezy peptydów. Gdy wszyscy przyzwyczaili się do metody Merrifielda, została na nowo odkryta i nazwana chromatografią powinowactwa. Mam nadzieję, ze pomogłam :)
